Strona:Maria Rodziewiczówna - Macierz.djvu/17

 — Nie! Zależałem od rządcy, Bielaka. Jasiński przybył zaledwie zeszłej wiosny.
 — Nie mieliście ze sobą przedtem żadnego zajścia?
 — Nie.
 Sędzia przerzucił papiery.
 — A tydzień temu na rynku, w sklepie Jojny Mejłacha — nie mieliście zajścia? Nie pamiętacie?
 — Nie było to zajście. Byłem w sklepie z kobietą, która u mnie mieszka. Jasiński powiedział mi — dam panu trzy ruble, ustąp mi tę dziewkę! — ja odpowiedziałem — dam panu pięć rubli — ustąp mi siostrę swoją. Podniósł na mnie laskę — wyrwałem mu ją z rąk — połamałem, i rzuciłem precz, a sam wyszedłem z kobietą.
 — Kto jest ta kobieta?
 — Jest pod moją opieką, póki zechce.
 — Dawno tu już służycie?
 — Cztery lata.
 — A poprzednio gdzieście mieszkali?
 — Byłem w wojsku — w dragonach.
 — W którym pułku? Gdzie wasz bilet, papiery?
 — Służyłem w Jelcu, Niżeński pułk. Papiery są na leśniczówce.
 Sędzia zwrócił się do „stanowego“ — zamienili parę słów półgłosem. Po twarzy Szczepańskiego mignął niepokój, strach — gdy stanowy wyszedł.
 — Jakim sposobem dostaliście tu posadę?
 — Młody kniaź służył w tymże pułku — byłem u niego służącym. Przysłał mnie tu z listem do rządcy.
 — Do Bielaka?