Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/99

dworowi. Dopiero na ganku przestał mruczeć, ujrzawszy pana Erazma.
 Panna Felicja wyciągnęła doń obie dłonie i pocałowała go serdecznie w głowę.
 — Takim byłeś, takim, gdy wyjechałam — mówiła, pokazując łokciową miarę. — Ale poznałabym cię zawsze po rodzinnych rysach. Ty mnie pewnie nie pamiętasz, ani Kostusia. Bawiliście się razem. A gdzież twoja matka?
 — Mama pewnie w miasteczku. Ma dzisiaj komornika, bardzo zajęta. Zaraz poślę do niéj wieść i wezwanie.
 Poszedł do kredensu, ale i tam nie było nikogo. Wrócił tedy, żując przekleństwa.
 — Pójdę chyba sam po mamę — oznajmił.
 — Chodźmy zatem wszyscy, zobaczymy się prędzej! — zawołała panna Felicya. — Podaj mi ramię, Zygmusiu, i prowadź.
 Siostrzeniec spełnił rozkaz, i oto znowu znaleźli się na drodze drugiéj, wiodącej do miasteczka.
 Za bramą pan Erazm spostrzegł nieobecność Adasia, ale nic nie rzekł.
 — Cóż to, twoja matka uzyskała nareszcie wyrok na Dziembowską? — spytał Zygmunta.
 — Tak. Dzisiaj ją wyrzucają.
 — Rozumiem szczęście pani Zofii; po trzech latach sądów postawić na swojém!
 — O cóż to chodziło? — spytał Kostuś.