Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/41

 Kobieta spiesznie obróciła się do niego i ułożyła aa posłaniu z szalów.
 — O, przepraszam państwa stokrotnie! — rzekła.
 — To nic! — uspakajała panna Felicya. — Biedne maleństwo! Ile ma lat?
 — Trzy! — odparła matka i tuląc dodała — No, śpij-że śpij Tolu — mama jest przy tobie.
 — Że téż pani tak samotnie zdecydowała się odbywać tyle drogi! Mąż powinien był towarzyszyć!
 Kobieta potrząsnęła głową.
 — Mój mąż nie żyje już od dwóch lat! — wymówiła zcicha. — Ona ma tylko mnie, a ja ją.
 Kobieta spojrzała na nich z wyrazem niedowierzania i podziwu.
 — Jedziemy do krewnych! — z całą pewnością siebie oświadczyła panna Felicya. — Zapewne i pani ma rodzinę.
 — Mam brata.
 — Ciociu — upominał Kostuś zcicha. — Dajmy tej pani spać, a ciocia niech spocznie.
 Kobieta, osłoniwszy dziecko od światła, położyła się wreszcie — młody człowiek usiadł w kącie i, przymknąwszy oczy, udawał sen. Gdy po długiej chwili spojrzał na nieznajomą, jeszcze nie spała.
 Wielkie jéj, przepaściste oczy, utkwione w płomień lampy, żyły i myślały.
 — Cré nom! — zamamrotał Kostuś. — Te oczy mają formę i osadę południową, a wyraz, jakiegom