Strona:Maria Rodziewiczówna - Lew w sieci.djvu/105

 Panna Felicya spoczęła na laurach.
 — Widzisz, rozgospodarowałam się u ciebie! — rzekła do siostry. — Teraz ty spocznij, pomówmy trochę.
 — Zaraz, zaraz, Feluniu, zaraz aniołku, tylko muszę jeszcze z ekonomem się rozmówić. Bawcie się tymczasem, zaraz kolacya.
 I znowu pobiegła.
 Różycki, widząc minę stroskaną panny Felicyi, podszedł do niéj i usiadł obok.
 — Wszystko to pani przepowiedziałem: nie trzeba było tak się z Rogalów wydzierać. Teraz pogawędzi pani ze mną.
 Westchnęła i spojrzała nań żałośnie.
 — Mnie nic, ale tak się boję, żeby Kostuś się do swoich nie zraził! — przyznała swoją troskę.
 — Zabiorę go jutro z sobą. Mam być przecie swatem, zacznę go tedy obwozić. Za tydzień przyjedziemy uwolnić ztąd panią. Byle się tylko pani pupil zbytnio nie pokumał z szanownym Zygmusiem, bo to szkoła arcy nie ciekawa.
 Panna Felicya poszukała oczyma synowca. Istotnie stali z Holanickim we framudze okna i coś sobie opowiadali półgłosem. Co chwila któryś wybuchał śmiechem i szeptali daléj, zupełnie już poznajomieni.
 Patrzyła panna Felicya na nich, patrzył pan Erazm na drzwi do ogrodu.