Strona:Maria Rodziewiczówna - Klejnot.djvu/383

 — Cóż, pani Morska? Kiedyż to Szymkowi sprawimy weselisko?
 — Oj, chyba już tego nie dożyję! — westchnęła kobieta. — On przeznaczony na bezżenność.
 — Czemuż to?
 — A gdzież jemu żony szukać, proszę pana! Z zaścianka wyrósł, do dworu nie dorósł. Z naszego stanu dziewczęta nie dla niego, a do żadnéj panienki się nie ośmieli. Tak-ci wisiéć będzie między niebem a ziemią. On-ci nawet o żeniaczce nie myśli.
 — A mnie się co innego zdaje — rzekł tajemniczo.
 Weronka wyprostowała się, ocierając czoło z potu.
 — On na księdza stworzony. — rzekła.
 — Ejże! — zażartował — a piękna Tekla Wilków?
 — Jezus, Panno Maryo! — oburzyła się Morska. — To są szkalowania i psie języki. Gdzież-by on się do chłopki poniżył!
 — Tekla za mąż idzie — dodała Weronka.
 Obie zamilkły, i czuł, że je uraził. Szymon był tu bóstwem, a on bóstwo śmiał poniżyć.
 — Czy Hipolit dogląda rewiru Onyśki? — spytał, zmieniając rozmowę.
 — O, tego pilnują jak węża, i Szymon chce go oddalić. Dwa miesiące ma do roku. Seweryn z Dubinek będzie na jego miejscu.
 — A czemu to Antolka do Horodyszcza na służbę nie poszła?
 — W przyszłą niedzielę pójdzie.