Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/45

 Wyszła do jadalni, a Kazio spytał:
 — Zapewne lubi pani wieś i gospodarstwo?
 — Trudno lubić służbę i obowiązek! — odparła.
 — W takim razie bardzo pani będzie ciężko, bo czemże takie życie różni się od galer? Gdy się do obranego zajęcia nie ma powołania, nic się rzetelnego nie zdziała.
 — Trudno mieć powołanie do robienia wędlin! — rzekła ironicznie.
 — Tak, to mi tłumaczy tyle niesmacznych wędlin — uśmiechnął się.
 Panna Wanda zreflektowała się, że ją rozdrażnienie za daleko uniosło i poczęła się cofać.
 — W każdym razie moje aspiracje w niczem nie wpłyną na sumienne zajęcie się. Będę się starała zadowolić moich chlebodawców...
 — Ja właśnie chciałem prosić panią o serdeczną życzliwość dla mojej matki. Jest bardzo samotna, potrzebuje towarzystwa, pomocy, często hamulca dla nadmiernej pracowitości. Proszę, niech pani będzie dla niej dobra.
 Panna Wanda spłonęła rumieńcem zadowolenia; rola ofiary nie wydała się jej już tak straszna.
 Ukradkiem zerknęła na Kazia i pod upudrowaną grzywką już się roiły marzenia rozkoszne.
 Wydał się jej bardzo zajmującym, bardzo wybitnym, ba — nawet bardzo pociągającym.
 Naprawdę był to osiemnastoletni, niezgrabny drągal,