Strona:Maria Rodziewiczówna - Kądziel.djvu/142

nawidzieć. Dosyć nad sobą przepracowałam, żeby ich tylko ignorować.
 — No, przecie mnie do ludzi nie zaliczasz?
 — A do czego?
 — Ano, do nauki.
 — Jakiej nauki?
 — Takiej, którą lubisz.
 — Znowu lubisz! Daj mi święty spokój i wracajmy.
 Zawrócili i chwilę milczeli. Wreszcie Kazio się ozwał:
 — Więc jeśli ludzkością omal nie pogardzasz, to cóż będzie z pacjentami? Jeśli o nich tyle będziesz dbać, to winszuję nieborakom.
 — Pacjent to nie człowiek, to moja idea. Za każdego chorego życiebym oddała.
 — Jak kiedy dostanę czarnej ospy albo tyfusu, to mnie będziesz leczyła. Dobrze?
 — Ospę masz pewnie szczepioną, a do tyfusu nie masz usposobienia. Wogóle ty jesteś doskonale zdrów, jak rzadko się spotyka. Myślę czasem, jakby to dobrze było, żeby ludzkość więcej miała takich osobników.
 — Tobyście z głodu poumierali — Eskulapy...
 — Ba, ale patrzeć na niedołęstwa, kalectwa, nędze i słabości to jest utrapienie nielada. A przytem to człowieka przygnębia, bo i nauka na to bezsilna. Ludzkość marnieje strasznie, a medycyna i higjena utrzymuje te marnoty na świecie. Czasami żałuję, żem nie