Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/218

 — Ten sam. Tak się nam wywdzięcza, że dzięki nam z głodu nie umarł.
 — Moja mamo, a cóż nas ta sprawa tak obchodzi?
 — Jakto? — zdumiała Zarembina.
 — Ano, pan Morzyński ostatecznie kłamał mi uczucia, oszukiwał.
 — No, pewnie. Ale zawsze z racji tego draba spadł na nas taki skandal.
 — Również można powiedzieć, że z racji pana Morzyńskiego.
 Zarembina popatrzała na córkę.
 — Jeśli ty tak mówisz...
 — Mówię, bom przeszła wszystkie uczucia, aż do wstrętu i pogardy wreszcie i teraz żal mi moich łez. Radabym zapomnieć, że istniał kiedyś jakiś Morzyński i żem mogła mu wierzyć i kochać.
 Zarembina objęła córkę w ramiona.
 — Dzięki Bogu, wracasz do zdrowia i życia. Ach, jak się ojciec ucieszy! Tak mu tęskno do nas. Możebyśmy wróciły do domu? Ludzie jednak nie wszyscy są źli i głupi. Pisze ojciec, że radca Sulicki bardzo serdecznie o nas się dopytuje — kiedy wrócimy. To człowiek!
 — Zostańmy jeszcze parę tygodni. Tak tu cicho i pusto, tak mi tu dobrze.
 — To zostaniemy, biedactwo. Istotnie ledwieś się zaczęła poprawiać. Świetnie ci morze służy.
 Teraz istotnie Maniusia z dniem każdym nabierała rumieńców i humoru. Zarembina wypisywała do męża cuda o wpływie morskiego powietrza, cie-