Strona:Maria Rodziewiczówna - Joan. VIII 1-12.djvu/136

 Worek naładował sobie przez ramiona na plecy, rozespane dziecko wziął na rękę i tak obładowany ruszył na kolej.
 Mańka rozbudziła się wśród zgiełku i tłoku stacji. Przerażonemi oczami patrzała po nieznanych twarzach, ale nie śmiała płakać ani się odzywać.
 Dopiero, gdy się znaleźli w ciemnym, dusznym, napchanym ludźmi wagonie trzeciej klasy, rzekła:
 — Tato, mnie tak straszno. Gdzie my jesteśmy?
 — Nie bój się. Jedziemy daleko, gdzie nam dobrze będzie.
 — Tak dobrze, jak w tym ogrodzie u państwa?
 — Oj, lepiej. Śpij tymczasem.
 — Kiedy ja się bardzo boję tych ludzi.
 — Nie bój się, już ci nic złego nie zrobią, ani śmiać się z ciebie nie będą, córuś ty moja.
 Pogłaskał ją po główce i uśmiechnął się, co mu się rzadko zdarzało. Dziecko wnurzyło się w jego kożuch i zasnęło po chwili z niefrasobliwością małego zwierzątka.
 — Córuś moja! — szepnął, patrząc na nią serdecznie.
 Był pewny, że ją wykupił i wyzwolił z pod klątwy złej doli.