Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/260

myślał, żem źle polecenie spełnił, żem pani nie zrozumiał.
 — Dlaczego pan wygląda, jakby nie rad mojej odpowiedzi? Czy pan naprawdę także przypuszczał, że przyjmę ofertę?
 — Pani to traktuje omal nie humorystycznie.
 — Nie widzę racji do elegji lub dramatu.
 — I lekko — dokończył — a przecie to rzecz wielkiej wagi — to przyszłość pani. Proszę mi wybaczyć — znamy się tak dawno — nie chciałbym, żeby pani dla jakiejś mrzonki, uporu, została na całe życie samotną. Znam Noltena — pani uczyni z niego, co zechce; przed panią szerokie pole działania. Użyje pani tych miljonów na dobre, potrafi dać im wzniosły cel.
 Spoważniała, pogłębiło się spojrzenie. Założyła ręce na piersi — słuchała uważnie. Gdy skończył, nie odpowiadała, tylko jej rysy tężały w jakieś postanowienie nieodwołalne.
 Po chwili milczenia spytał:
 — Więc pani pozwoli, aby Nolten sam po ostateczną odpowiedź przybył?
 — Jeśli pan sobie życzy — niech przybędzie — odparła zupełnie obcym głosem.
 Powstał, aby się pożegnać, wstała i ona, podali sobie dłonie.
 — Pani mnie rozumie? — spytał.
 — Nie, ale to wszystko jedno. Wiem, co mam robić. Dobranoc.
 Przeprowadziła go na ganek, cofnęła się bez