Strona:Maria Rodziewiczówna - Czahary.djvu/142

 — Jest taki! — zaśmiał się Naum. — U Niemca w Szafrance na łańcuchu pod daszkiem stoi.
 — Aha — puhacz! Prawda, istny kot! — potwierdzili chłopi ubawieni.
 — No, to ja ci go dostarczę.
 — Dostaniesz aha, spróbuj! To może mi i z dziesięć dębów dostaniesz z Szafranki?
 — Czemu nie dostanę.
 — Nu — to i mnie wtedy dostaniesz!
 — Słyszeli wy! — zawołał Kasjan do świadków.
 — Ojoj — gotowi ją tobie sami przyprowadzić! — odpowiedzieli chórem wśród ogólnej wesołości.
 Kasjan zbliżył się do dziewczyny.
 — No — daj gęby na zadatek!
 Dostał pięścią między oczy, że aż się zachwiał.
 — Dalibóg — bykaby położyła! — pochwalił i sięgnął w zanadrze — naści gościńca.
 Zamigotała w oczach dziewczyny jaskrawa jedwabna chustka — zawahała się chwilę — wzięła do ręki — wszystkie baby poczęły oglądać — podziwiać.
 Pokusa była wielka, ale Likta się przemogła. Cisnęła mu ją w oczy.
 — Idź do djabła z twoją chustką.
 — Durna ty! — oburzyła się Hrypa.
 — Niechce — to ty weź — rzekł Kasjan niby obojętnie.