Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/86

 Nie prowadzili w domu kuchni. W tym pierwszym pokoiku płyta kuchenna była okryta perkalem, w kącie stało łóżko dziewczynki. W drugim pokoju spał ojciec i syn.
 Znać było wielkie ubóstwo, ale ludzie zdawali się tego nie odczuwać.
 Na małym stoliku dziewczynka rozstawiała potrawy. Było ich cztery za całe pięćdziesiąt groszy.
 — To ty dziś jesz zupę? — spytała brata.
 — Nie, dziś moje mięso gotowane.
 — Twoje? — zaśmiała się.
 — A tak! — potwierdził. — Wczoraj miałem zupę.
 Postawiła przed każdem nakryciem jedną potrawę. Deser: ciastko z serem podzieliła na trzy części. W ten sposób w cztery dni zjadał każdy jeden obiad. Chleba było dosyć.
 — Kostuś, skocz po ojca, pewnie jest u stróża.
 Chłopak usłuchał. Ona postawiła karafkę z wodą i zapaliła ogień pod naftową maszynką do herbaty. Potem obejrzała swe kwiaty na oknie, parę wazoników fuksyj i geranjum, i niezdolna próżnować ani chwili, zaczęła reparować czapkę brata.
 Wszedł ojciec. Wysoki, barczysty mężczyzna, szpakowaty, o otwartej pogodnej twarzy i wesołych, błękitnych oczach.
 Spojrzeli na siebie serdecznie, pogładził ją po głowie i rzekł:
 — Wiesz, Marjanna, że mi się dziś ktoś oświadczył o twoją rękę.
 — Pewnie profesor! — zaśmiał się Kostuś.
 Zasiedli do jedzenia. Połykając zupę, ojciec spytał:
 — Nie ciekawaś kto?
 — Nie! — odparła obojętnie.
 — Bo to ojciec nie wie, że my oboje już zaręczeni — rzekł Kostuś.
 — Nie, nie wiem, ale może kiedy powiecie? Co?
 — Możem zaraz, jak ojciec chce.