Strona:Maria Rodziewiczówna - Byli i będą.djvu/53

i kazała się do niej prowadzić.
 Była to jej daleka krewna, matka powstańca. Leżała w łóżku, ale nie miała wyglądu chorej.
 — Jakże ci? Bardzoś słaba? — spytała przybyła.
 — Nie. Nic mi nie jest, ale poco mam wstawać? Powiozą do gubernji i dalej. Wcale mi nie pilno. Nie słyszałaś czego o Adasiu?
 Adaś był to jej jedynak. Zginął — wszyscy to wiedzieli, ale ona nie chciała w to wierzyć, była pewną, że umknął, ukrył się, że żyje.
 — Nie! Nic nie słyszałam. Jakże stoi sprawa Koszelewa?
 Był to majątek Horbaczewskich.
 — Kazano mi go sprzedać.
 — Bardzo łaskawie.
 — A ja odpowiedziałam, że nie sprzedam. Kto mnie zmusi?
 — Sprzedadzą bez ciebie.
 — Niech sprzedają. Ja nie. Wszystko, to wszystko! Adaś mi przyzna słuszność.
 Pani marszałkowa milczała. Adaś miał dosyć ziemi, w borze, pod sosną.
 Zaczęły mówić ciszej, ku sobie pochylone, o rzeczach zrobionych i jeszcze do zrobienia, o papierach, o broni, o zbiegach, szeptały różne nazwiska, nazwy miejscowości, terminy.
 Mężczyźni legli, siedzieli po więzieniach lub zbiegli, teraz los reszty pozostałych, fortun, istnienia, zatarcia śladów był w rękach kobiet.
 Po długiej rozmowie wstała Hrehorowiczowa. W milczeniu, bez łez, wybuchów rozpaczy, jałowego wspominania, ze stoicyzmem Spartanek, przełamały opłatek, nic nie życząc sobie.
 — Muszę być w domu. Dzieci dwoje, Staś, Ksawery — rzekła Hrehorowiczowa, jakby tłumacząc, że żyć musi.
 — Tobie trzeba zostać. Bardzoś potrzebna. Ja będę tu na Adasia czekać. Nie dam się wywieźć! Co mi