Strona:Maria Rodziewiczówna - Błękitni.djvu/153

 Gabrynia tymczasem gdzieś znikła. W salonie nie ujrzał jej książę. Naprzeciw niego wyszła kobieta bardzo chuda i żółta, wyglądająca chorobliwie i kapryśnie.
 — Moja żona — przedstawił Grymała.
 Książę pożałował go, nim głos pani posłyszał. Głos był piskliwy, powolny, trzymany stale w tonie żałosnym.
 — Bardzo mi miło powitać księcia w moim domu. Zaszczyt to niespodziewany dla naszych niskich progów.
 Książę parę razy nerwowo oczyma zamrugał.
 — Szanowna pani — odparł powoli — przyjaciołom swoim, a za takiego uważam pana Grzymałę, nie mogę robić zaszczytu, tylko sobie wyświadczam przyjemność.
 Grzymała skrzywił się pociesznie.
 — Choć książę moim przyjacielem, ani ja księcia być nie mogę, tom przecie serdecznie rad księcia u siebie ugościć — rzekł po swojemu szczerze i szorstko.
 — Nie rozumiem, dlaczego mi pan odmawiasz swojej przyjaźni?
 — Nie odmawiam, ale nie wierzę. Ot naprzykład, choćby tak z naszych imion nawet wziąć porównanie. Co za przyjaźń być może między lwem i jeżem? Ja się Jerzy wabię — dodał, widząc, że książę dwuznacznika nie rozumie.
 — W biblijnym raju lew z jeżem doskonale się porozumiewali.
 — Ba w raju! — zaśmiał się Grzymała.
 — Teraz lwy zamknięto do menażerji — rzucił szyderczo Leon.