Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/90

 — A siostrę?
 — Tę mam.
 — Nu, cóż ty wiedzieć chcesz? Co było? Co będzie?
 Antoniemu spokój zupełnie wrócił.
 — Ot, skoro potrafisz, to powiedz, czy ja się tutaj czego dobiję.
 — A dobijesz się, ale nieprędko i nielekko. Śmierć będziesz miał, a potem choroby i straty. Dobijesz się, jeśli ci jeden pomoże. Szukajże go, szukaj!
 Antoni po kartach spojrzał.
 — A znajdę go? — zagadnął ciekawie.
 — Owszem, ale on cię będzie drogo kosztował. Wpierw dużo, dużo pieniędzy zbierz. Wrogi twoje bardzo mocne.
 — Dalekoż on ode mnie, ten, co pomoże?
 — Na ziemi nigdy daleko. Szukaj i zbieraj!
 — A śmierć, którąś wspominał, kogo weźmie?
 — Miłą tobie. Będzie ci ciężko, źle, smutno! Dawnoś ty tutaj?
 — Niedawno.
 — Aha, jeszcze cię nuda nie żarła! Aha! A tam w twoim kraju, co? Bieda, źle, pusto? Co?
 Antoni głową skinął tylko.
 Szaman znowu się weń wpatrywał chciwie. Rzucał pytania urywane, obojętne, jakby do wróżb swych chciał z odpowiedzi młodzieńca chwycić materjał niepostrzeżenie. Ale Mrozowicki