Strona:Maria Rodziewiczówna - Anima vilis.djvu/76

łował i oparł się pokusie. Potem, idąc ulicą, rozmyślał ciągle i ciągle, od czego zacząć.
 — Zdrowia ci, Antoni! — ktoś się ozwał za nim.
 Obejrzał się. Był to Andrjanek, dobrodusznie uśmiechnięty.
 — Chodź do nas w gościnę! Dzisiaj święto. Poznajomimy się przy herbacie!
 Cała rodzina przyjęła obcego z rubaszną, pierwotną serdecznością. Przy herbacie z wódką podano cedrowe orzeszki i jakieś ciastka. Wypytywano go o te strony, skąd przybył, o rodzinę, o żonę, o ceny i handle tameczne. Nie czuli jednak zazdrości, by owe cuda cywilizacji zobaczyć. Andrjanek nawet się z nich natrząsał.
 — Długie lato tylko dokuczy, bo z ciepła różne choroby przychodzą. Zimą zdrowo, a dzieci, co słabsze, mróz wydusi. Jak się które uchowa, to sto lat żyje i ot, taki jak ja!
 Tu wyzywająco wyprostował swe potężne członki i pokazał pięści olbrzyma.
 — Gdzie spójrz, tam jedź; gdzie staniesz, wszystko twoje; co chcesz, dostaniesz!
 — Ot, nasz kraj! — z dumą jego brat dodał.
 — Bogatym być można? — szepnął Antoni.
 — Można. A ty już zaczął? — spytał Andrjanek.
 — Ja na służbie u doktora.
 — To co! Służba służbą, handel handlem. Dużo masz pieniędzy?
 — Nic prawie. Dwadzieścia rubli.