Strona:Maria Konopnicka - Nowele (1897).djvu/183

 W krzyku spoiły się ich usta, i tak stali — niemi.
 Młody żołnierz ocknął się pierwszy z tego upojenia. Wziął oburącz jej ciemną, podniesioną ku sobie głowę, odsunął nieco i patrzał. Patrzał długo, chciwie, pilnie.
 — A cóżeś ty mi się tak wyciągła, Krysta? Cóżeś się tak zmizerowała?
 Spłonęła nagłym rumieńcem, sypiąc iskrami łez ze spuszczonych rzęsów.
 — Bez ciebie tak, Jantochna, bez ciebie!
 — To ci tęskno było za mną?
 — Oj tęskno, Jantochna, tęskno tak... jak bez tej wody! Jak bez tego chleba!
 — Toś rada, żem się do ciebie wrócił?
 — Oj rada, Jantochna, rada! Jakby mi się ta dusza własna wróciła!... Takam rada!...
 — W chałupie wszystko dobrze?
 — Wszystko, Jantochna, wszystko!
 Stała przyciśnięta do niego, nie puszczając mu rękoma szyi; a i on nie puszczał jej głowy i patrzał w twarz, od której bił żar męki i szczęścia razem.
 Milczał chwilę, poczem się ku niej pochylił, oczy w jej oczach utopił, i rzekł z cicha:
 — A była ty mi tu wierna, Krysta?
 Zadrgały jej rzęsy.
 — Oj była, była, Jantochna!
 — Tak ci Panie Boże dopomóż?