Strona:Maria Konopnicka - Na drodze.djvu/300

 — Uciekajta dzieci, miemiec idzie!
 — A czegoż-to uciekać przed miemcem? — pyta go chłop który.
 — A bo przed miemcem, jak przed złym wiatrem, niema lepszej rady, ino uciekanie.
 — Miemiec a śniedź — powiadał, — zarówno naszemu chlebowi przywarę czynią; ale że go śniedź nie tyle uszkodzi.
 Spotyka go raz proboszcz.
 — Cóż ty głupi? — pyta. — Drwisz, słyszę, bajki prawisz, że to nie żydy umęczyły Pana Jezusa, tylko Niemcy. Skądże to ty do takich rzeczy przychodzisz?
 A Franek pilnie na księdza patrzy, a oczyma mruga, co zwykle czynił, kiedy go co niecierpliwiło.
 Proboszcz odsapnął, bo tuszą miał piękną i męczył się mówieniem łatwo, a potem rzekł:
 — To ci zapowiadam, żebyś mi takich bajek po wsiach nie puszczał! Rozumiesz? A na naukę do kościoła przychodź, żebyś nie żył jak to bydlę... Rozumiesz? Kto jak bydlę żyje, ten jak bydlę skończy... Rozumiesz?...
 Franek uśmiechnął się, rzucił w bok skośne spojrzenie i pocałowawszy księdza w rękę, rzekł:
 — Niech się ta jegomościulek nie frasują o głupiego! O głupim to ta sam Pan Bóg