Strona:Maria Konopnicka - Na drodze.djvu/293

noty na świat przejrzyta, kiej?... Już i Pan Jezus po światu chodził i apostoły chodziły, a wy nic. Jak te owce głupie!
 I wodził po nich okiem pełnem zdumienia, żałości i gniewu, jak po barbarzyńcach, którymby światła przychylić chciał, jak po zaślepieńcach, którychby nawrócić pragnął.
 Chłopi się śmieli.
 — Dzita!...
 — Dzisz go!...
 — Na głupich my u głupiego wyszli!
 Ale pacholęta, co tam w podpasanych rzemieniami sukmanach za ojcami biegły u chrustu pomagać, szeroko otwierały oczy, a szerzej jeszcze usta i patrzyły w „głupiego“, jak w tęczę. A kiedy przyszła wiosna i pierwszy grzmot zahuczał na bór czarny jeszcze, śniły się chłopiętom okrutne wojska Trzykrólowe, ich wielkie błyskawicowe miecze i król Balcer w złotym płaszczu i w złotej koronie i niejeden tam wyrostek ukradkiem z za węgła ku lasowi spogłądał, bo juści prawda, że się łomotali ogniście, jakoby wicher przeciw wichru szedł...
 Czasem wszelako, ot tak z „dobra woli“, nagła tęskność do ludzi ogarniała Franka. Rzucał wtedy „ojca“ i „matkę“ i jak ot teraz, szedł, gdzie go oczy niosły, niewiedzieć naco