Strona:Maria Konopnicka - Na drodze.djvu/117

 Późnym wieczorem dopiero wracał syn, i od progu już znowu wołał:
 — Mamo, jeść!...
 A razem z tą młodą, silną postacią wstępowało w progi izdebki wesele, śmiech i swoboda. Z mniejszym już teraz pośpiechem posilał się chłopak, opowiadał przez chwilkę to i owo rozpytującej się go o ubiegły dzionek matce, poczem zaczynał szeroko ziewać przeciągać się, kos nawet nie bawił go już w takiej chwili.
 — Idź spać, synku, idź spać! — mówiła matka, głaszcząc go po głowie. — A to jutro do dnia ci znów trzeba...
 — Pójdę, mamo... — odpowiadał sennym głosem — zmordowałem się tak, że to ha!
 — A pacierz, synku, zmów — przypominała jeszcze.
 — Zmówię, mamo.
 Całował jej rękę, klękał przed swoim tapczanem i schyliwszy głowę na złożone dłonie, odmawiał szybko półgłosem Ojcze nasz i Zdrowaś, tu i ówdzie przerywając modlitwę potężnem ziewnięciem, poczem bił się hałaśliwie w piersi, żegnał z rozmachem i zdjąwszy pośpiesznie odzież, rzucał się na twarde posłanie.