Strona:Maria Konopnicka - Książka dla Tadzia i Zosi.djvu/117

ko muszę het precz wywozić do moich sąsiadów za złoto, bo go u mnie niema.
 — Żeby tu u mnie złoto było, cały lud mój by się ubogacił.
 Lud jego biedny po wsiach skórami się odziewał i koszuli na grzbiecie nie miał, a dopieroż sami bogacze z miasta musieli w dalekie kraje posyłać po materye drogie, po jedwabie na ubiory swoje.
 — Bylem tylko złoto miał — mówił — to mi już niczego nie braknie i memu ludowi.
 Tak wyszedł raz sobie na drogę i chodzi w zamyśleniu wielkiem, a drogą kupcy jadą.
 — A zkąd oni jechali?
 — Jużci z dalekich krajów jechali. Jak też zobaczyli króla, tak zaraz mu pokłon oddali, towary rozwiązują i pytają, czy czego nie trzeba?
 Król pokłon przyjął grzecznie, towary obejrzał, głową pokręcił i mówi:
 — Na nic mi te wasze towary, bo mi tylko jednej rzeczy potrzeba.
 Więc zaraz się dopytywać zaczęli, czego?
 — Potrzeba mi złota, — mówi król — żeby u mnie w ziemi było, żebym je dobywać mógł i cały mój lud zbogacił i siebie.