Strona:Marcel Proust - Wpsc06 - Uwięziona 02.djvu/79

czy w życiu; i była to jedna z tych fraz, które, mimo iż nie podobna zrozumieć co za powinowactwo wyznacza im jako jedyne i nieodzowne mieszkanie przeszłość pewnego muzyka, znajdują się tylko w jego utworach i zjawiają się stale w dziele, niby jego wróżki, dryady, bóstwa domowe. Zrazu wyróżniłem w septecie dwie lub trzy takie, które mi przypomniały sonatę. Niebawem spostrzegłem inną frazę z sonaty, jeszcze tak daleką że ją ledwo poznałem; skąpana w fioletowej mgle, która wznosiła się zwłaszcza w ostatniej części dzieła Vinteuila, tak iż nawet kiedy wprowadzał jakiś taniec, była niby uwięziona w opalu; wahała się, zbliżyła, pierzchła jak spłoszona, potem wróciła, splotła się z innemi, przybyłemi — jak się dowiedziałem później — z innych dzieł: wezwała jeszcze inne; te stawały się znowuż naprzemian pełne pokus i perswazji i zawodziły koło, boskie lecz niewidzialne dla większości słuchaczy, którzy, mając przed sobą jedynie gęstą zasłonę i nie widząc przez nią nic, w dowolnych miejscach przerywali okrzykami podziwu ciężką nudę, która dławiła ich śmiertelnie.
 Potem te frazy oddaliły się, z wyjątkiem jednej, wracającej kilka razy, przyczem twarzy jej nie mogłem ujrzeć; ale była tak pieszczotliwa, tak inna — jak inna była z pewnością dla Swanna lekka fraza z sonaty — od tego, czego pragnienie obudziła we mnie jakakolwiek kobieta, tak