Strona:Marcel Proust - Wpsc06 - Uwięziona 01.djvu/53

jest uroczy młody człowiek, którego mi przedstawiła jako swego siostrzeńca, a którego nazwiska nie dosłyszałem; ale nie wiele mnie objaśniło, kiedy, z głębin krtani, księżna wyrzuciła bardzo głośno, ale nie artykułując: „C’est l’... i Eon... l... b... frère à Robert. Utrzymuje, że ma czaszkę kształtu dawnych Gallów“. Wówczas zrozumiałem, że powiedziała: „To Leonek, książę de Léon, szwagier (był nim w istocie) Roberta de Saint-Loup“. — „Nie wiem, czy ma czaszkę Gallów — dodała — ale jego sposób ubierania się, bardzo elegancki zresztą, nie pochodzi od Gallów. Pewnego dnia, kiedy z Josselin, gdzie byłam u Rohanów, wybraliśmy się na odpust, zeszli się tam chłopi bodaj że z całej Bretanji. Jakiś dryblas, kmiotek z Léon, patrzał z osłupieniem na beżowe porteczki Robertowego szwagra. „Co ty tak się gapisz — rzekł Léon — założę się, że nie wiesz kto ja jestem“. Chłop powiedział, że w istocie nie wie. „No więc, ja jestem twój książę. — A! odpowiedział wieśniak, odkrywając głowę i przepraszając: wziąłem pana za angielczyka“.
 A jeżeli, korzystając z tego punktu wyjścia, wyciągnąłem panią de Guermantes na Rohanów (z którymi rodzina jej kojarzyła się często), rozmowa jej nasiąkała potrosze melancholijnym czarem Przebaczeń i jakby powiedział ten szczery poeta, Pampille, wydzielała „l’âpre saveur des crêpes de blé noir, cuites sur un feu d’ajoncs“.