Strona:Maciej Wierzbiński - Pękły okowy.djvu/327

 Tam do licha, owa fotografja zawsze jeszcze sterczała na biurku jego matki! Porwała go pasja i w raptownym porywie wyjął z rąk panny Jadwigi obrazek, skoczył do okna i grzmotnął go gdzieś w ogród, jakby odbitą na nim postać chciał roztrzaskać na miazgę.
 Ona śledziła go ciekawie.
 — Przecież pan ją kochał...
 — To nie była miłość!
 — Tak zapewne mówi się, gdy kobieta poczyna... zawadzać.
 — Nie, to nie była miłość! Miłostka!
 — W tym razie fotografja ta nie figurowałaby na biurku pana mamy...
 — Ot, uwikłałem się w to...
 — Pan był z nią zaręczony?
 — Oh... Ona miewa kaprysy!
 — Kto to taki?
 — Córka ziemianina z pod Tarnowskich Gór, Niemka, panna Emma Schlichtling, osoba arcyświatowa i życiowo wyrobiona. A lalka, z próżności i kaprysu złożona.
 — Kochała pana...?
 — ... W wolnych chwilach.
 — I to się skończyło?
 — Raz na zawsze! Przejrzałem i odszedłem, bo ja tę kobietę mam za nic, za niewartą szczerego uczucia.
 — A ja jestem warta...?
 — Pani!... — wyrwał się zachwyt i złożył ręce, modląc się do niej spojrzeniem.
 — Tak, dzisiaj jestem warta, a później podobizna moja poleci na śmietnik...
 — Co za przypuszczenie?! Czyliż pani nie wie, jak ją kocham!? Pani jest jedyna na świecie!
 — Jedyna, dopóki nie stanę w galerji... Anetek
 — Anetek?! To pani myśli, że... Skąd to podejrzenie? Oh, jak pani mnie fałszywie ocenia!