Wkrótce po odkryciu radiopierwiastków, kilku uczonych stwierdziło jednocześnie, że istnieją trzy rodzaje promieni, które otrzymały nazwy promieni α, β i γ: promienie α są to promienie korpuskularne, niosące ładunek dodatni, promienie β utworzone z elektronów unoszą ładunek ujemny, promienie γ są natury elektromagnetycznej. Analiza promieniowania była oparta na badaniu absorpcji promieni i ich odchylania się w polu magnetycznym[1].
Można oddzielić trzy rodzaje promieni działaniem pola magnetycznego, jak to pokazuje schemat przedstawiony na rys. 87. Wiązka promieni α, β i γ pochodzących od ziarnka soli radowej jest ograniczona za pomocą małej rurki z ołowiu. Jeżeli promienie biegną w jednostajnym polu magnetycznym o dostatecznie wielkim natężeniu, prostopadłym do płaszczyzny rysunku i skierowanym od przodu do tyłu, to promienie γ nie ulegają odchyleniu, natomiast promienie α są nieznacznie odchylone na lewo, promienie β zaś silnie zakrzywione na prawo.
Jeżeli radiopierwiastek lub grupa radiopierwiastków wysyła jednocześnie promienie α, β i γ, to całkowita energia promieniowania α jest na ogół znacznie większa od energii promieniowania β i γ. W komorze jonizacyjnej rozmiarów najczęściej używanych, w której promienie wychodzące ze źródła przebiegają w powietrzu kilka centymetrów zanim dosięgną ściany, obserwowana jonizacja jest prawie całkowicie następstwem absorpcji promieni α, udział promieni β w jonizacji nie przekracza 1%, udział zaś promieni γ jest jeszcze mniejszy.
- ↑ Opis kolejności tych prac znajduje się w dziele «Traite de radioactivité». M. Curie, Paryż 1910.
