Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/642

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

stwić (ś.); unicestwiać (ś.), obracać (ś.) w niwecz.

Znicestwieć, obrócić ś. w niwecz, dojść do zniknięcia, do ostatniej nędzy, przestać istnieć.

Znicować, przenicować, obrócić na nice; zlekceważyć, skrytykować ostro, wykazać, że coś jest nic warte.

Znicz, litew., ogień święty u pogańskich Litwinów; przen., ognisko domowe (i forma wyrazu i znaczenie — owoc nieporozumienia: takiego niema u Litwinów)

Zniczek, maleńki ptaszek krajowy z rodziny pokrzewek, mysikrólik (fig.).

Zniebozstąpić, zejść z nieba na ziemię.

Zniebozstąpienie, zstąpienie z nieba na ziemię.

Zniebożnieć, stać ś. bezbożnym.

Zniechęcać, dok. Zniechęcić; pozbawiać ochoty do czego, odejmować chęć, zapał do czego, czynić niechętnym, wrogim komu a. czemu; z. ś., tracić ochotę, zapał do czego; stawać ś. niechętnym, wrogim komu a. czemu.

Zniechęcony, którego zniechęcono, który stał ś. niechętnym komu a. czemu, stracił chęć, zapał do czego.

Zniecierpliwiać, dok. Zniecierpliwić; czynić niecierpliwym, wyprowadzać z cierpliwości, gniewać, irytować; z. ś., stawać ś. niecierpliwym, tracić cierpliwość, równowagę wewnętrzną, wpadać w gniew.

Zniecierpliwienie, rzecz. od Zniecierpliwić; stan osoby zniecierpliwionej.

Znieczulać, dok. Znieczulić; czynić nieczułym, obojętnym na co; w med., czynić dane miejsce nieczułym, wywoływać utratę czucia, znieczulenie miejscowe lub ogólne za pomocą odpowiednich środków i manipulacji lekarskich.

Znieczulenie, rzecz. od Znieczulić; doprowadzenie do utraty czucia w jakiej części ciała; stan osoby znieczulonej; stan części ciała, znieczulonej środkami lekarskiemi.

Zniedołężniać, dok. Zniedołężnić; czynić niedołężnym; z. ś., stawać ś. niedołężnym.

Zniedołężnieć, stać ś. niedołężnym.

Zniekształcać, dok. Zniekształcić; czynić co niekształtnym, przyprawiać o utratę właściwego kształtu, kaleczyć; z. ś., stawać ś. niekształtnym, tracić właściwe kształty, doznawać zboczeń form narządów ciała: kości, czaszki, miednicy i t. p.

Zniekształcenie, rzecz. od Zniekształcać; stan, wygląd organu, części ciała zniekształconej; utrata właściwych kształtów.

Zniemczać, dok. Zniemczyć; czynić Niemcem a. niemieckim, niemczyć, giermanizować; z. ś., stawać ś. Niemcem a. niemieckim, nabierać cech niemieckich.

Zniemczały, który zniemczał.

Zniemczeć, stać ś. Niemcem a. niemieckim, przyjąć język i kulturę niemiecką.

Zniemczyćp. nied. Zniemczać.

Zniemożony, bezsilny, wyczerpany z sił, opanowany.

Znienacka, przysł., niespodzianie, gwałtownie, nagle, wtym.

Znienawidzieć, Znienawidzić, powziąć nienawiść względem kogo a. czego; z. ś., powziąć nawzajem względem siebie nienawiść.

Znienawidzony, którego znienawidzono, wywołujący nienawiść, nienawistny.

Zniepokajać, dok. Zniepokoić; niepokoić, nabawiać niepokoju, zaniepokajać; z. ś., doznawać niepokoju, niepokoić ś.