Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/496

z. dziecko; z. ś., zacząć ś. kołysać, zabujać ś.; kołysząc ś., poruszyć ś., zachwiać ś., zachybotać ś.

 Zakomenderować, wygłosić komendę, rozkazać.

 Zakomorek, Zakomórek, Zakomorka — p. Zakamarek.

 Zakomunikować, udzielić komu wiadomości o czym.

 Zakon, prawo Boskie, w Piśmie Świętym zawarte: z. Mojżeszowy a. stary z., z. Chrystusa a. nowy z.; religja, wiara, wyznanie; świętość, świątobliwość, sumienność; prawo, ustawy, stan prawny, prawne powołanie życia; żywot zakonny, życie klasztorne, reguła mnisza; zbior., ogół zakonników, żyjących pod jedną regułą klasztorną.

 Zakonkludować, zrobić wniosek, wyprowadzić konkluzję z czego, koniec położyć czemu.

 Zakonnica, kobieta, należąca do zakonu mniszego, mniszka.

 Zakonnictwo, stan zakonnika.

 Zakonniczo, przysł., na sposób zakonnika, jak zakonnik.

 Zakonniczy, dotyczący zakonu a. zakonnika, stanowiący jego własność; właściwy zakonnikom, mnisi, mnichowski.

 Zakonnie, przysł., wedle zakonu, prawnie.

 Zakonnik, mężczyzna, należący do zakonu klasztornego, mnich.

 Zakonność, postępowanie zgodne z zakonem Bożym; bogobojność, zachowywanie reguły zakonnej.

 Zakonny, stosujący ś. do zakonu Bożego; dotyczący zakonu klasztornego, zakonniczy, mnisi; rzecz., zakonnik, mnich.

 Zakonoborca — p. Zakonokaźca.

 Zakonochrońca, stróż prawa, sędzia.

 Zakonodawca, prawodawca; założyciel reguły zakonnej.

 Zakonodawczyni, forma żeńska od Zakonodawca.

 Zakonokaźca, Zakonoborca, człowiek, łamiący prawo.

 Zakononośca, prawodawca, legislator.

 Zakonopacić, Zakonopaczyć, pozatykać okręt kłakami konopnemi.

 Zakonopis, człowiek, piszący a. układający prawo, zakonodawca.

 Zakonoprzestępca, przestępca zakonu, praw.

 Zakonoprzestępny, przestępny wobec prawa; bluźnierczy.

 Zakonoprzestępstwo, przestąpienie prawa, wykroczenie.

 Zakontrasygnować, podpisać akt a. postanowienie, przyjmując na siebie odpowiedzialność za niego.

 Zakończać, dok. Zakończyć; zacinać, zaostrzać koniec; kończyć, dokończać, robić czemu koniec, kres czemu kłaść; z. ś., ostro, śpiczasto ś. kończyć; kończyć ś., ukończać, kres swój mieć; w gram., mieć zakończenie, kończyć ś.

 Zakończenie, rzecz. od Zakończyć; część końcowa, brzeżna czego, koniec, brzeg, krawędź; ostatnia, krańcowa część jakiego utworu literackiego, epilog; w gram., końcówka deklinacyjna lub konjugacyjna wyrazu.

 Zakop, szaniec, okop.

 Zakopać — p. nied. Zakopywać.

 Zakopcić (się), zawalać (ś.), osmalić (ś.) kopciem.

 Zakopcieć, zacząć kopcić, powalać ś., zajść kopciem.

 Zakopywać — p. dok. Zakopać; kopiąc zakrywać, ukrywać w ziemi, chować w ziemi, zagrzebywać; przen., marnotrawić, nie ukazując na widok publiczny, marnować, trzymając w ukryciu, zarzucać: z. talent; z. ś., ukrywać ś., kopiąc, zagrzebywać ś. w ziemi; przen., ukrywać ś. w czym, tak że nie widać: z. ś. w betach, w pierzynach; ukrywać ś. gdzie wstydliwie, skromnie, świata Bożego nie widząc; nie wychodzić,