Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/334

 Wstydać — p. Wstydzić.

 Wstydliwie, przysł., ze wstydliwością, z pewną bojaźnią, skromnie.

 Wstydliwość, uczucie wstydu, przymiot osoby wstydliwej.

 Wstydliwy, skłonny do wstydu, mający poczucie wstydu, skromny, żenujący ś., niewinny, dziewiczy.

 Wstydzić, wywoływać w kim uczucie wstydu, nabawiać kogo wstydu, ujawniając jego złe, niewłaściwe czyny, wyrzucając mu je w oczy; budzić w kim uczucie upokorzenia wobec własnej wyższości; budzić w kim uczucie wstydliwości, wstydliwego zakłopotania, wprawiać w zażenowanie, obrażać czyjąś niewinność a. uczucia szlachetne widokiem rzeczy bezwstydnych albo postępków niegodziwych; w. ś., doznawać uczucia wstydu, zakłopotania z powodu własnego złego postępku, sromać ś., żenować ś.; doznawać pewnego zakłopotania, bojaźni, pochodzących z niewinności, wobec widoków bezwstydnych i czynów niegodziwych, czuć wstyd niewinny, sromać ś.; w. ś. za kogo, doznawać przykrego uczucia z powodu jego złego postępowania.

 Wsuć, wsypać.

 Wsunąć — p. nied. Wsuwać.

 Wsuwać, dok. Wsunąć; posuwając naprzód, wpuszczać, wpychać, wtłaczać, wstawiać, wkładać co wewnątrz czego; nakładać co na co, nasuwać, natykać, jeść łakomie, z apetytem; w. ś., posuwając ś. naprzód, dostawać ś., wchodzić cicho; przenikać, wpychać ś., wewnątrz czego; lekko i zręcznie dostawać ś. na wierzch czego.

 Wsyłać, dok. Wesłać; posyłać kogo, co wewnątrz czego, nasłać.

 Wsypać — p. nied. Wsypywać; w. ś., zrobić coś niezręcznego; nieostrożnego, nie rozważywszy bliżej, wejść w jaki zły interes, narazić ś. na stratę, na przykrość, załapać ś., omylić ś., zdradzić swą nieumiejętność.

 Wsypka, wsypanie; to, co wsypano; poszewka, w którą wsypano pierze; żart., postępek niezręczny, niefortunny, wsypanie ś., oszukanie ś., omyłka.

 Wsypywać, dok. Wsypać; sypiąc wpuszczać co wewnątrz czego, sypać co do wnętrza czego.

 Wsys, skorupiak jawnodychawkowy z rzędu nanożnych, różnonogich.

 Wsysać, dok. Wessać; ssąc wciągać w siebie; wchłaniać, wsiąkać co w siebie przez maleńkie otwory; w. ś., wpijać ś., wysysając, ssąc co z czego; wsiąkać w co.

 Wsysanie, rzecz., od Wsysać — p. Wchłanianie.

 Wszak, Wszakże, Wszakci, przysł., używa ś. dla potwierdzenia i podkreślenia tego, co ś. mówiło, przecież, a przecież; jednak, jednakże, atoli, wszelako.

 Wszako, przysł. — p. Wszak.

 Wszarka, forma żeńska od Wszarz.

 Wszarz, człowiek, który ma na sobie wszy; przen., człowiek nędzny, mizerny, ubogi; człowiek godny lekceważenia i pogardy.

 Wszawiec, człowiek nieczysty, brudny, plugawy, pełen wszy.

 Wszawieć, stawać ś. wszawym, dostawać wszy.

 Wszawość, stan istoty, mającej na sobie wszy.

 Wszawy, mający na sobie wszy, pełen wszy.

 Wszcząć — p. nied. Wszczynać.

 Wszczątek, początek, zaczątek, zawiązek, źródło czego; zwierzokrzew z gromady wymoczków nieżołądnych.

 Wszczepiać, dok. Wszczepić; rozszczepiając, wsadzać, wtykać co w utworzoną w ten sposób