ci, żywić jakieś złe zamiary względem kogo; nastroszyć w-a = przybrać minę groźną; to, co spadło z w-a = rzecz odrzucona, pogardzona.
Wąsacz, ryba koścista skrzelowata, brzuchopłetwa, śledziowata — p. Wąsal.
Wąsal, mężczyzna mający ogromne wąsy.
Wąsat, Wąsac, ból w krzyżu.
Wąsatek, odmiana owsa.
Wąsatka, odmiana pszenicy.
Wąsaty, mający duże, gęste wąsy.
Wąsienica, Wąsionka, gąsienica owłosiona.
Wąsieniczny, odnoszący się do wąsienicy.
Wąsik, mały wąs, wąs dopiero rosnący.
Wąsisko, wielki wąs.
Wąski — p. Wązki.
Wąsonogie, rząd skorupiaków morskich dwuklapowych.
Wąsopławy, gromada zwierząt, mających wzdłuż odwłoku liczne nitki czyli wąsy stawowate.
Wąsowica, Wąsionka, w budow., ozdoba architektoniczna w kształcie dwuch wywróconych i stykających ś. z sobą liter S.
Wąsówka, owad skrzydlaty z rzędu dwuskrzydłych, muchowatych.
Wąśnik, owad skrzydlaty z rzędu dwuskrzydłych, komorowatych.
Wątek, w tkaninie nitki biegnące w poprzek nitek osnowy, krzyżujące ś. z nią pod kątem prostym; nić, pasmo; bieg, ciąg: w. życia; przedmiot, materja, treść: w. rozmowy, rozumowania, opowieści.
Wątkowy, odnoszący ś. do wątku.
Wątlak, mały motyl z podrzędu miernikowców z rodziny drzewiniaków.
Wątleć, stawać ś. wątłym, słabieć, słabnąć, mizernieć, tracić na ciele, na siłach, na energji.
Wątlica, stara wątła baba.
Wątlić, czynić wątłym, słabym, słabszym, osłabiać, sprawiać, że coś wątleje.
Wątluchny, bardzo wątły; delikatny, chorowity.
Wątło, Wątle, przysł., słabo, szczupło, bezsilnie, mizernie, słabowicie.
Wątłość, słabowitość, szczupłość, mizerność, chorowitość, brak mocy, siły.
Wątłusz, duża ryba, żyjąca w morzach północnych dająca wielką ilość tranu i mięsa pod nazwą: kabeljana, stokfisza, klepfisza i laberdanu, dorsz (fig.).
Wątły, szczupły, mizerny, słabowity, chorowity, bezsilny, słaby.
Wątor, fuga z brzegu klepek beczki a. innego naczynia podobnego, w którą wprawia ś. dno; worek skórzany, nadęty powietrzem, do przepływania rzeki.
Wątornik, narzędzie bednarskie do wyrzynania wątorów, żelazko zębate, osadzone na drewnianej rękojeści.
Wątpiciel, człowiek, który wątpi.
Wątpić, chwiać ś. między pewnością a niepewnością; nie być pewnym czego; nie wiedzieć, czy wierzyć w co a. komu, czemu; nie dawać czemu wiary, mieć wątpliwość co do czego, powątpiewać.
Wątpienie, powątpiewanie, wahanie ś., wątpliwość, niepewność.
Wątpliwie, przysł., niepewnie, z wątpliwością; niewątpliwie = z pewnością, niezawodnie.
Wątpliwość, niepewność, powstająca w umyśle człowieka, wahającego ś. między wiarą a niewiarą, nie wiedzącego, na co ś. zdecydować, co wybrać, nie mogącego zdać sobie sprawy, czy było tak, czy inaczej.
