Warek, gatunek porostu morskiego.
Warga, górna a. dolna, ruchoma połowa ust, zakrywająca zęby (fig.); w. sromna = jedna z dwu zewnętrznych osłon części rodnych kobiety a. samicy; gryźć w-i = ze złości; w. zajęcze u człowieka = w. rozdwojona pośrodku (fig.); brzeg naczynia, płyty, schodzący ś. z drugim; w. roślinna (fig.).
Wargacz, morska ryba koścista, z grubemi obrzękłemi wargami i ostremi zębami, prześlicznie zabarwiona (fig.); gatunek niedźwiedzia azjatyckiego z pyskiem ryjowato wydłużonym.
Wargaty, mający wielkie wargi.
Wargielt, Wergielt, nm., kara pieniężna, grzywna, wynagrodzenie za skaleczenie a. zabicie przypadkowe; pieniądze, użyte na przekupienie kogo, łapówka.
Wargokwiatowe, podrodzina roślin złożonych, z rzędu skupieńców.
Wargowaty, mający kształt wargi a. warg.
Wargowy, odnoszący ś. do wargi; spółgłoska w-a = tworząca ś. przez zupełne a. częściowe zwarcie warg; rośliny w-e = rodzina roślin dwuliścieniowych zrosłopłatkowych, o koronie kwiatowej, tworzącej jakby dwie wargi.
Warjacja, łć., zmiana, przemiana, odmiana; w muz., przeprowadzenie w rozmaity i coraz nowy sposób tej samej melodji lub tematu; obłąkanie, szał; nierówności w biegu planety.
Warjacki, łć., właściwy warjatowi, szaleńczy, szalony, narwany; po w-u, przysł., tak, jak czyni wariat, w sposób właściwy warjatowi, bez zastanowienia.
Warjant, łć., ten sam ustęp lub wiersz jakiego utworu poetycznego, napisany w innej formie, odmianka.
Warjat, łć., człowiek obłąkany, szalony, który stracił rozum, mający zmysły pomieszane, obłąkaniec, szaleniec, bzik; człowiek a. zwierzę gorącego temperamentu; dom w-ów = szpital, w którym trzymają pod zamknięciem i leczą obłąkanych; czyniący zamęt.
Warjatka, łć., forma żeńska od Warjat.
Warjator, łć., łgarz, fałszerz.
Warjola, łć., ospa.
Warjować, łć., tracić rozum, wpadać w obłąkanie, szaleć, postępować jak warjat, popełniać szaleństwo; okazywać nadmiar temperamentu, rzucać ś., ciskać ś., swawolić.
Wark, głos warczący psa a. drapieżnego zwierza; każdy głos warczący: w. maszyny; gniew, jawnie okazywane niezadowolenie.
Warkać — p. Warczeć.
Warkliwy, warczący, wydający wark; opryskliwy, mrukliwy, odburkliwy, przykry.
Warknąć — p. nied. Warczeć.
Warkocz, długie włosy na głowie splecione (fig.), kosa; garść podłużnych włókien; przen., ród kobiecy, biała płeć: po w-u = po matce, po linji żeńskiej, po kądzieli; w. komety = smuga świetlana, ciągnąca ś. za kometą, ogon, miotła (fig.); gałąź brzozy płaczącej; w. Bereniki, włosy Bereniki = jeden z gwiazdozbiorów półkuli północnej; ta część sochy, cienko zacięta, która wchodzi w grądziel;
