Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 3.djvu/145

n. ś., przyjąć obyczaje społeczeństwa cywilizowanego, oświecać ś.

 Uczaić się, przyczaić ś., zaczaić ś.

 Uczar — p. Czar.

 Uczarować — p. Oczarować.

 Uczatować, czatując uchwycić, napaść znienacka, podkradszy ś.

 Uczący, człowiek, który uczy kogoś, czegoś, nauczyciel; u. ś., człowiek, który ś. czegoś uczy, uczeń.

 Ucząstek, cząstka, kawałek, udział; cyrkuł miasta, cząstka kraju; spłacheć gruntu.

 Uczciciel, człowiek, który komuś a. czemuś oddaje cześć; człowiek, podejmujący drugiego gościnnie, częstujący go.

 Uczcić, oddać komuś cześć, wyrządzić cześć, wynieść kogo ponad innych, zaszczycić, przyjąć kogo z szacunkiem, czymś najlepszym; wydać na czyją cześć ucztę; u-szy uszy = z przeproszeniem: kiedy chcemy powiedzieć coś, obrażającego czyjąś skromność.

 Uczciwie, przysł., według sumienia, sumiennie, starannie, poczciwie, zacnie; przyzwoicie, uprzejmie; wiele, drogo; przyjąć kogo u. = gościnnie, hojnie.

 Uczciwość, postępowanie zacne, sumienność, staranność, prawość, honor; cześć, poszanowanie; czystość, nieskazitelność, skromność, dziewictwo, cnota; na u.! = na honor!, na sumienie!.

 Uczciwy, nie oszukujący, nie oszukańczy, zacny, nieskazitelny, prawy, szlachetny, poczciwy; sumienny, staranny; uprzejmy, przyzwoity; jako tytuł: zacny, szanowny, szlachetny, sławetny.

 Uczelnia, krzesło nauczycielskie, katedra akademicka; zakład naukowy: wyższa u. = uniwersytet, politechnika i t. p.

 Uczelnik, nauczyciel.

 Uczenie, przysł., podług zasad naukowych, według nauki, naukowo, umiejętnie; rzecz., udzielanie nauki, nauczanie, wykład jakiejś umiejętności; u. ś. przykładanie ś. do nauki, nabywanie wiedzy, studjowanie.

 Uczennica, kobieta, która ś. uczy; dziewczyna, uczęszczająca da zakładu naukowego; zwolennica czyjej nauki, wyznawczyni jakiejś teorji naukowej.

 Uczeń, ten, który ś. uczy czegoś, chłopiec, młodzieniec, uczęszczający do jakiegoś zakładu naukowego; do rzemiosła: terminator, student, wychowaniec; zwolennik jakiego mistrza, uczonego; wyznawca jakiejś teorji naukowej.

 Uczep, roślina o kwiatach żółtych z rodziny złożonych.

 Uczepiać, dok. Uczepić; czepiając zawieszać, uwieszać; przyczepiać, przywiązywać; u. ś., chwyciwszy ś. czego zawisać, przyczepiać ś., uwieszać ś.; uczepić ś. kogo, stać ś. jego nieodłącznym towarzyszem, towarzyszyć mu wszędzie, natrętnie, pilnować ś. kogo; u. ś. czego, trzymać ś. uparcie, niechcieć od tego odstąpić.

 Uczepierzyć (się), wystroić (ś.), wymuskać (ś.); ubrać (ś.) dziwacznie.

 Uczepka, uczepienie ś., uchwycenie ś., przyczepka, pozór.

 Uczernić, uczynić czarnym, pomalować na czarno: u. włosy, wąsy; przen., oszkalować kogo, obmówić.

 Uczerpać, dok. Uczerpnąć; czerpiąc ująć, umniejszyć; czerpiąc nabrać, zaczerpnąć.

 Uczerpnąć — p. nied. Uczerpać.

 Uczerstwić, uczynić czerstwym, silnym, zdrowym, przywrócić komu zdrowie, siły.

 Uczerwienić, zrobić czerwonym, ufarbować, pomalować na czerwono.