wołujący wrażenie estetycznej całości.
Szkicbuch, nm., kajet ze szkicami malarskiemi.
Szkicować, wł., rysować, kreślić szkice, kreślić lekko.
Szkicowo, wł., zlekka, od niechcenia.
Szkicowy, wł., zlekka, kilku rysami nakreślony, ale artystyczny.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/ff/M._Arcta_s%C5%82ownik_ilustrowany_j%C4%99zyka_polskiego_-_ilustracja_do_has%C5%82a_Szkielet.png/70px-M._Arcta_s%C5%82ownik_ilustrowany_j%C4%99zyka_polskiego_-_ilustracja_do_has%C5%82a_Szkielet.png)
Szkielet, gr., kostne rusztowanie, na którym wspierają ś. miękkie części ciała i które ochrania wewnętrzne delikatne narządy, kościec, kościotrup (fig.); zrąb, wiązanie statku wodnego, mające być pokrytem deskami; zarys dzieła, utworu, treść, mająca być rozwiniętą; przen., człowiek bardzo chudy.
Szkielnia, huta szklana.
Szkiełko, kawałek szkła; szkło wypukłe a. wklęsłe dla jakiegokolwiek użytku: s. od okularów, binokli, s. od zegarka i t. p.; paciorek.
Szklak, gruby papier, pokryty szkłem drobno tłuczonym.
Szklaneczka, mała szklanka.
Szklanica, Szklenica, puhar, duża szklanka.
Szklaniczny, Szkleniczny, odnoszący ś. do szklanicy, szklany.
Szklanka, naczynie ze szkła do picia; ilość płynu, zawierająca ś. w jakim naczyniu; odmiana wiśni.
Szklanny — p. Szklany.
Szklany, zrobiony ze szkła; przeznaczony do robienia szkła: huta s.; odnoszący ś. do szkła: wyroby s-e; przezroczysty, przejrzysty; wydający cichy, melodyjny dźwięk; martwy, nieruchomy, bez wyrazu: oko s-e, wzrok s.; delikatny, kruchy: nie jesteś s., nic ci ś. nie stanie!; opatrzony szkłem, szybami = drzwi s-e.
Szklarczanka, córka szklarza.
Szklarczyk, czeladnik szklarza, syn szklarza.
Szklarek — p. Szklarz.
Szklarka, kobieta trudniąca ś. szklarstwem; żona szklarza, szklarzowa; s-i, rodzina motyli zmierzchnikowców; motyl z tej rodziny.
Szklarnia, fabryka szkła, huta szklana, fabryka wyrobów szklanych; oranżerja, cieplarnia.
Szklarski, odnoszący ś. do szklarza, właściwy szklarzowi.
Szklarstwo, rzemiosło szklarza.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1d/M._Arcta_s%C5%82ownik_ilustrowany_j%C4%99zyka_polskiego_-_ilustracja_do_has%C5%82a_Szklarz.png/140px-M._Arcta_s%C5%82ownik_ilustrowany_j%C4%99zyka_polskiego_-_ilustracja_do_has%C5%82a_Szklarz.png)
Szklarz, robotnik w hucie szklanej, właściciel składu szkła; rzemieślnik, wstawiający szyby do okien; owad żyłkoskrzydły, zęboszczęki, szklarek (fig.).
Szklarzowa (-ej), żona szklarza.
Szklenica — p. Szklanica.
Szkleniczny, szklany.
Szklić, zamieniać na szkło; opatrywać co szkłem, szybami: s. okno, drzwi; s. ś., zamieniać ś. na szkło, błyszczeć jak szkło, mieć połysk szkła.
Szklistość, własność rzeczy podobnej do szkła; połysk taki, jaki wydaje szkło.
Szklisty, mający blask, połysk szkła; ciało s-e = ciekłostała masa, podobna do galarety, wypełniająca tylną część oka; błonka s-a = cienka błonka, otaczająca ciało szkliste; ciecz s-a = płyn, wypełniający komórki w oku wewnętrznym.
Szkliwo — p. Emalja.
Szkławy, podobny do szkła; mający własności szkła.
Szkło, mieszanina różnych roztopionych krzemianów, najczęściej krzemionki z różnemi tlenkami metalów, przezroczysta, twarda, nierozpuszczalna w wodzie, daje ś. krajać tylko djamentem; ró-