myśl, zawierająca wniosek; s. moralny: wniosek, nauka, płynąca z bajki, ze zdarzenia, z opowiadania.
Sensacja, łć., wielkie wrażenie, podziw.
Sensacyjny, łć., sprawiający wielkie wrażenie, obrachowany na wzbudzenie podziwu.
Sensal, wł., kurjer, pośrednik, mekler; wyręczyciel, zastępca.
Sensat, łć., człowiek przesadnie poważny; człowiek stałych zasad.
Senserja, — wł., pośrednictwo, kurtaż, faktorne.
Sensualista, łć., zwolennik sensualizmu; człowiek zmysłowy.
Sensualizm, łć., zmysłowość; pogląd filozoficzny, oparty na twierdzeniu, że wszelką wiedze, zawdzięczamy wyłącznie spostrzeżeniom zmysłowym; pogląd, stawiający zadowolenie zmysłów jako cel i największe dobro.
Sensualny, łć., zmysłowy.
Sensybilizacja, łć., uczulenie; w fotogr., uczulenie papieru fotograficznego na działanie światła przez napojenie go solami srebra.
Sensytywa, łć., w bot.: to samo co mimoza, czułek; w hypnotyzmie: osoba łatwo ulegająca sugiestji hipnotycznej.
Sensytywność, łć., wrażliwość, podatność niektórych osób do wywoływania objawów medjumicznych.
Sensytywny, łć., w wysokim stopniu wrażliwy, czułostkowy.
Sentencja, łć., krótkie, treściwe zdanie, zawierające piękną, moralną myśl, głęboką prawdę życiową; przekonanie, maksyma; zdanie przysłowiowe, treść, myśl, znaczenie; zdanie, orzeczenie, osnowa wyroku sądowego.
Sentencjonalny, łć., bogaty w sentencje, wyrażający ś. zdaniami zwięzłemi, pełnemi głębszej myśli, ogólnego znaczenia.
Sentencjonarz, łć., księga sądowa, w którą zapisuje ś. podczas sesji sentencję czyli osnowę wyroku.
Sentencjonować, łć., wypowiadać swoje zdanie o sprawie; głosować.
Sentyment, łć., uczucie, uczuciowość, wrażenie, usposobienie.
Sentymentalizm, łć., uczuciowość, tkliwość, czułość, czułostkowość, przesadne oddawanie ś. uczuciom rzewnym.
Sentymentalizować, Sentymentować, łć., rozczulać ś., rozrzewniać ś.
Sentymentalność, łć. — p. Sentymentalizm.
Sentymentalny, łć., przesadnie uczuciowy, czuły, tkliwy, łzawy.
Sep, danina w ziarnie, dawana panu, zsyp, zsypka, osep, małdr, małdrat.
Separacja, łć., rozłączenie, rozdzielenie; oddzielenie gruntów; rozłączenie małżeństwa na czas nieograniczony bez rozwodu (u katolików).
Separat, łć., małżonek nie rozwiedziony, lecz rozłączony sądownie z żoną.
Separatka, łć., żona nie rozwiedziona, lecz sądownie rozłączona z mężem; fr., oddzielny gabinet w restauracji.
Separator, łć., przyrząd, oddzielający śmietankę od mleka, centryfuga, rozdzielacz.
Separatysta, łć., ten, który ś. oddzielił od swego stronnictwa, wyznania, a. dąży do oddzielenia ś.
Separatystyczny, łć., dążący do oddzielenia ś.; odrębny.
Separatyzm, łć., odrębność, odłączenie ś. od większości, od swego stronnictwa politycznego lub religijnego.
Separować, łć., rozdzielać, oddzielać ś.; s. ś., rozłączać ś. (o
Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/667
Ta strona została przepisana.
