Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/611

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

Rudera, łć., budynek zniszczony, stary, walący ś. w gruzy, zwaliska.

Rudka, błoto, na którego powierzchni występuje ruda żelazna.

Rudlonogie, podrząd ptaków bocianowatych, o nogach rudlowatych (pelikan, kormoran i inne).

Rudlować, nm., kierować rudlem. sterować.

Rudlowaty, nm., mający kształt rudla; noga r-a = o wszystkich palcach, skierowanych ku przodowi i spiętych błoną.

Rudnia, kopalnia rudy żelaznej.

Rudnik, górnik, pracujący w kopalni rudy.

Rudny, odnoszący ś. do rudy. zawierający rudę; błoto r-e = najuboższa ruda miałka; jaskinia r-a = przestrzeń próżna w skale, osadzona kryształami, soplami lub naskorupieniami rud.

Rudo, przysł., na kolor rudy.

Rudobrody, opatrzony rudą brodą.

Rudogłowy, mający rude włosy na głowie.

Rudokopp. Rudnik.

Rudonogi, mający rudą sierść a. rude pierze na nogach.

Rudonośny, zawierający rudę, obfity w rudę.

Rudoszyjka, gatunek gęsi, gęś czerwonoszyja a. rudawoszyja.

Rudowęgiel, węgiel brunatny, lignit.

Rudowilczaty, wilczaty z odcieniem rudym: maść konia r-a.

Rudowina, ropa, zmieszana z krwią.

Rudowłosy, mający rude włosy.

Rudy, Ryży, śniado-brudno-czerwony, koloru rdzy, żółto-czerwony; zginiesz jak r-a mysz w popiele = marnie zginiesz.

Rudymenta, łć., wiadomości początkowe, podstawowe, elementarne; szczątkowe, niewykształcone organy roślin i zwierząt.

Rudymentarny, łć., początkowy, zarysowujący ś.; niezupełnie wykształcony; r. organ = organ szczątkowy, niedokształcony, np. kość, ogonowa u człowieka, zarodki zębów u wielorybów, szczątkowe oczy u niektórych zwierząt, żyjących w ciemności i t. p.

Rudziasty, obfitujący w rudę.

Rudzieć, stawać ś. rudym; tracić właściwą barwę, burzeć, blaknąć, pełznąć (o tkaninie).

Rudzik, ptak śpiewający z rodziny drozdów, raszka, włodarka.

Rudzioch, człowiek o rudych włosach.

Rudzizna, kolor rudy.

Rufa, ang., tylna część okrętu, łodzi (fig.).

Rufjan, p., stręczyciel nierządu, prokseneta; brutal, gbur, zuchwały prostak.

Rugi, nm., masowe wydalania obcych poddanych z państwa, praktykowane szczególnie w Prusach; r. wyborcze = sprawdzenie prawidłowości wyborów, oraz unieważnienie dokonanych nieprawidłowo.

Rugować, nm, usuwać z zajmowanego miejsca, wydalać, wyganiać, wyrzucać.

Ruina, łć., zwaliska, gruzy; walenie ś., chylenie ś. do upadku; przen., strata majątku, utrata zdrowia, urody; szczątki dawnej świetności.

Ruinówka, łć., motyl z podrzędu nocnicówek, rodziny prządek (fig.).

Ruja, czas popędu płciowego u dzikich zwierząt, grzanie ś.

Rujnacja, łć., zniszczenie, upadek, zburzenie, poruszenie z miejsc.

Rujnować, łć., niszczyć, burzyć,