Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 2.djvu/270

wie a. na piśmie; wytrącać, odliczać; p. ś. o co = uderzać ś., zawadzać ś. o co, potykać ś. o co.

 Potrębywać, trąbić z przerwami.

 Potrochu — p. Potrosze.

 Potroić — p. nied. Potrajać.

 Potrosze, Potroszce, Potroszeczku, Potroszku, Potrochu, biorąc po niewielkiej cząstce, w części; pomału, powoli, zwolna; do pewnego stopnia, w pewnej mierze, poniekąd.

 Potrójnie, przysł., w trójnasób, trzykrotnie.

 Potrójny, z trzech jednakowych części złożony; złożony we troje; w trzy konie zaprzężony.

 Potruchleć, struchleć, przestraszyć się.

 Potruć, otruć wielu, struć.

 Potrudnić się czym, zająć się czym, poświęcić ś. pracy jakiej.

 Potrudzić (się), utrudzić (ś.), zmęczyć (ś.), zmordować (ś.).

 Potrwać, utrzymać ś. w czym przez pewien czas, przetrwać, pobyć, nie znikać, nie niszczeć.

 Potrwonić, strwonić wiele czego, potracić, roztrwonić:

 Potrwożyć, strwożyć, trwogą napełnić.

 Potrynitarski, stanowiący niegdyś własność Trynitarzy.

 Potryskać, pokropić tryskając nieco; postrzykać.

 Potrza — p. Potrzeba, Trzeba.

 Potrzask, samołówka na ptaki, klatka, której drzwiczki, skoro ptak w nią wleci, natychmiast ś. zamykają; przen., zasadzka, pułapka.

 Potrzaska, supełek na końcu bata do trzaskania, trzaskawka.

 Potrzaskać, wydać głos trzaskający; popękać, porysować się; strzaskać, porozbijać, pogruchotać, połamać, podruzgotać.

 Potrzaskiwać, trzaskać raz po raz.

 Potrząchać — p. Potrząsać.

 Potrząs, rzecz potrząśniona, rozrzucona, np. słoma, siano, nawóz.

 Potrząsać, Potrząchać, dok. Potrząchnąć, Potrząsnąć, Potrząść; wstrząsając chwiać, poruszać, trząść; trzęsąc, trząchając nasypać czego, poprószyć; posypać czym, trząchając sypać, utrząsać; p. czym = przechwalać ś., pysznić ś. czym, popisywać ś. czym, wyjeżdżać na plac z czym.

 Potrząsnąć — p. nied. Potrząsać.

 Potrząść — nied. Potrząsać; p. ś., zatrząść, wstrząsnąć ś.

 Potrzeba, konieczność, mus, niezbędność, okoliczności, zniewalające do postąpienia tak, a nie inaczej; rzecz niezbędna, bez której obejść ś. nie można; warunki utrzymania, konieczne wydatki na życie; ubóstwo, niedostatek, bieda; interes, sprawa, zakup, sprawunek; w lm., p-y, narzędzia, statki, naczynia, rekwizyty; dodatki, przybory do sukni: taśmy, sznurki, guziki, pętlice, wyłogi, szamerowanie; nieszczęście, klęska, przygoda, niebezpieczeństwo; najazd nieprzyjaciół, wyprawa wojenna, wojna; bez p-y = napróżno, nadaremnie, niepotrzebnie; robić co z p-y = z konieczności, wedle p-y, z p-y = tyle, ile potrzeba, dostatecznie; mieć co na swoją p-ę = na użytek, tyle, ile można zużytkować; p. naturalna a. przyrodzona = konieczność oddania kału (gruba p.) albo uryny (cienka, drobna p.); pójść za swoją p-ą = na przechód; wchodzić w p-ę = w nałóg; pierwsze p-y = wydatki na utrzymanie człowieka przy egzystencji; ostatnia p. = śmierć; być w p-ie = cierpieć biedę; przysł., trzeba, należy, wypada, uchodzi, jest rzeczą konieczną, niezbędną.

 Potrzebić, wytrzebić, wyciąć.