stający (władza m-a, zwyczaj m.); wyrób m. = krajowy; w astr., czas m. a. lokalny = właściwy danemu miejscu; choroba m-a = choroba, panująca w pewnej okolicy, choroba endemiczna.
Miejski, do miasta należący, miastu właściwy, mieszczański; rada m-a = złożona z obywateli miasta; po m-u, po mieszczańsku, wedle zwyczajów miejskich.
Mielcarz, nm., ten, co przygotowuje słód, słodownik.
Mielcuch, nm., budynek do przygotowania słodu, słodownia.
Mielerz, stos drzewa, ułożony stożkowato, z którego wypalają węgle.
Mielisty, pełen mielizn.
Mielizna, płytkie miejsce w wodzie, płytczyzna; przen., osiąść, utknąć na m-ie = nie dojść do celu, nie dopiąć swoich zamiarów.
Mielony, starty na mąkę, miałki (kawa m-a, pieprz m.).
Mieluchny, Mieluteńki, bardzo miałki, bardzo sypki, płytki; delikatny, cieniuchny.
Mieniać, oddawać jedną rzecz, a brać za nią drugą; m. byka za indyka = dostawać gorsze za lepsze; m-ał stryjek siekierkę na kijek = zrobił niekorzystną zamianę; m. ś. z kim na co a. czym = wzajemną zamianę jakich rzeczy z kim czynić.
Mieniak, rodzaj motyla dziennego.
Mieniący się, połyskujący, błyskotliwy, zmieniający barwę w zależności od rodzaju i kierunku oświetlenia.
Mienić, czynić zamianę, odmieniać; m. ś. = zmieniać ś.; m. ś. na twarzy = to blednieć, to ś. rumienić; połyskiwać, błyszczeć ś., odznaczać ś. grą kolorów; m-i mi ś. w oczach = ćmi mi ś. w oczach; wspominać, mianować, wymieniać, nazywać; m. ś., mianować siebie, nazywać siebie; sądzić, utrzymywać, mniemać, rozumieć.
Mienie, posiadanie, dostatek, byt; majątek, dobytek, dobro, bogactwo; imię, miano.
Mienne — p. Ażjo.
Miernica, wielkie pudło do mierzenia buraków; motyl z rzędu miernikowców, miernik (fig.).
Miernictwo, część planimetrji, podająca sposoby wykonywania pomiarów; ziemiomierstwo.
Mierniczy, używany w miernictwie, służący do mierzenia (stolik m., pręt m.); m., rzecz., zajmujący ś. nauką miernictwa, pomiarami ziemi; gieometra praktyczny; urzędnik, który dogląda miar publicznych.
Miernie, umiarkowanie, średnio; żyć m. = skromnie, pod miarę; nie najlepiej, nieosobliwie (uczyć ś. m.).
Miernik, ten, co mierzy, wymierza grunty, mierniczy; jednostka do mierzenia, miara; przyrząd do mierzenia pewnej odległości.
Miernikowce, rząd motyli, których gąsienice poruszają ś. to kurcząc, to wydłużając ciało.
Mierność, miara, wielkość w miarę — p. Miernota; wstrzemięźliwość, skromność, umiarkowanie; celność, trafność (m. strzelby, oka).
Miernota, rzecz niewielkiej wartości, lichota, nędzota.
Mierny, odpowiadający mierze, w miarę, taki sobie, średni, nie nadto, nie za mało (wzrost m.); średni, nie dosyć dobry, nie najlepszy, (stopień m. = trójka); jaki taki, umiarkowany, wstrzemięźliwy, skromny (żywot m.).
Mierzchnąć, ściemniać ś., mroczyć ś., ciemnieć, ćmić ś.; m-ie, zmrok zapada.
Mierzeja, nm., wązki pas lądu, oddzielający zatokę od morza.
Mier-ziący, Mierz-liwy, wywołujący wymioty, ckliwy, nudny.
