padka, spust; już k. zapadła = stało się, już po wszystkim; trzymać ś. a. wieszać ś. pańskiej k-i = opierać swój byt na łasce pana; siedzieć za k-ą = w więzieniu.
Klamor, łć., krzyk, wrzask.
Klamra, nm., żelazo, zagięte hakowato w obu końcach, do spajania drzewa a. ścian, ankra, belka spajająca wiązanie, zwora; antaba; sprzączka; zapinka, agrafa (fig.); nawias kanciasty [ ] (zdr. Klamerka).
Klamrować, nm., spajać klamrami, ankrować.
Klan, celt., w Szkocji pokolenie, ród; wsie i miasta danego rodu.
Klangor, łć., głos żórawia.
Klanowy, celt., przym. od Klan; k. ustrój społeczny = ustrój, polegający na podziale społeczeństwa na klasy, rządzone każde przez swego naczelnika i zarazem wodza wojowników klanu.
Klapa, nm., pokrywa, zamykająca otwór; wentyl w dętych instrumentach, przez którego podniesienie ton ś. zmienia; k. bezpieczeństwa = klapa, otwierająca ś. automatycznie, aby wypuścić nadmiar gazu lub pary (fig.); część blatu stołu, opuszczająca ś. na zawiasach; wyłoga u surduta; żart., niepowodzenie (zrobić k-pę), nieudanie ś., bankructwo (zdr. Klapka, Klapeczka).
Klapać, trzaskać, uderzać czemś płaskiem, klaskać, klepać dłonią; człapać; szczękać zębami, klekotać; padać bezwładnie, siadać ociężale; przen., paplać, pleść.
Klapak, w myśl. młoda kaczka, nie umiejąca jeszcze dobrze latać.
Klapanka, klapsy, bicie ręką; zabawa dziecięca, połączona z klapsami po rękach.
Klapeczka, nm., zdr. od Klapa.
Klapiasty, obwisły jak klapa.
Klapka, nm., zdr. od Klapa; kawałek skóry przymocowanej do kijka dla zabijania much; płatek ucha.
Klapnąć, nied. Klapać; wydać głos, uderzając czymś płaskim; uderzyć, trzasnąć, plasnąć, chlasnąć, k. po ręku = dać klapsa; k. po twarzy = uderzyć w twarz; k. zębami = zaszczękać, szczęknąć; upaść, paść bezwładnie; siąść, opaść, ochlapnęć; żart. umrzeć.
Klaps, nm., raz, uderzenie ręką na płask.
Klapsnąć — p. Klapnąć.
Klapsydra, gr. — p. Klepsydra.
Klapsztos, w grze w bilard: uderzenie kijem bili u dołu z szybkim usunięciem kija.
Klapzdra, twarz ogromna: rozlazła, niechlujna kobieta, flądra.
Klarendon, fr., gatunek pisma drukarskiego, mało cieniowanego.
Klarnecista, wł., grający na klarnecie.
Klarnet, wł., dęty drewniany instrument muzyczny z munsztukiem i klapkami (fig.).
Klarować, łć., oczyszczać (płyny); czyścić; wyjaśniać rzecz zawiłą; k. ś., przychodzić do porządku; wypogadzać ś.
Klarownica, łć., łyżka z dziurkami do klarowania cukru gotowanego.
Klarowny, łć., czysty, przezroczysty, jasny, ustały.
Klarówka, łć., w cukr., cukier żółty oczyszczony na biały.
Klaryfikacja, łć., czynność oczyszczania, wyjaśnienie, rozjaśnienie.
Klaryska, fr., zakonnica reguły św. Klary z Assyżu.
Klasa, łć., stan w społeczeństwie; sfera; w hist. natural., gromada pokrewnych osobników lub przedmiotów; stopień gradacji pod względem wartości; oddziały ucz-
