Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/301

krótki, zwięzły, dobitny, dosadny, silny, dorywczy; dowcipny.

 Epigramatyk, Epigramatysta, piszący epigramaty.

 Epik, gr., poeta epiczny; p. Epika.

 Epika, gr., poezja epiczna, opisowo-bohaterska; spokojny opis, objektywny, bez uwydatnienia uczuć autora, opis bohaterski, heroiczny.

 Epikrysa, gr., zestawienie objawów choroby z wynikami sekcji pośmiertnej.

 Epikureizm, gr., nauka filozofa Epikura (341 — 270 przed Chr.), upatrującego najwyższe szczęście człowieka w rozkoszy duchowej; przen., zmysłowość, lubowanie się w uciechach zmysłowych, dogadzanie sobie, rozpusta.

 Epikurejczyk, zwolennik epikureizmu; przen., rozpustnik, hołdujący uciechom zmysłowym, wygodniś.

 Epilema, gr., zarzut, który mówca sam sobie czyni, aby z góry odeprzeć ten zarzut, który mu mogą uczynić.

 Epilepsja, gr., wielka choroba, choroba św. Walentego, kaduk, padaczka.

 Epileptyczny, usposobiony do epilepsji, dotyczący epilepsji, wynikający z niej.

 Epileptyk, gr., chory na epilepsję, człowiek dotknięty epilepsją.

 Epilog, gr., zakończenie (np. jakiego utworu, mowy); koniec, zamknięcie czego, ostatni objaw czego.

 Epinicjon, Epinicjum, Epinikion, gr., pieśń zwycięska.

 Epipedometrja, gr., mierzenie płaszczyzn.

 Episjer, fr., kupiec korzenny; przen., mieszczuch, należący do stanu kupieckiego; człowiek małostkowy.

 Episjerstwo, fr., ogół episjerstwa, fach episjerów, konserwatyzm mieszczański, małostkowość.

 Episkopalny, gr., należący do biskupa; e. kościół = kościół anglikański, na czele którego stoi panujący i biskupi.

 Episkopat, gr., władza, godność biskupia; biskupstwo, djecezja, ogół biskupów kraju.

 Epistemologja, gr., w fil. teorja poznania.

 Epistolarjusz, łć., zbiór listów.

 Epistolografja, gr., sztuka pisania listów.

 Epistoła, łć., list; żart., utwór długi i nudny; ustępy z Pisma ś-go, czytane przed Ewangielją podczas Mszy świętej.

 Episylogizm, gr., wniosek dodatkowy, dopełniający.

 Epitafjum, Epitaf, gr., nagrobek, grobowiec, napis na kamieniu grobowym.

 Epitalamjum, gr., wiersz na cześć zaślubin napisany, pieśń weselna.

 Epitet, gr., określenie przymiotnikowe lub rzeczownikowe, wyrażające stałą cechę jakiejś osoby lub przedmiotu; przen. przydomek, przezwisko, wymysł (osypać kogoś e-ami).

 Epitomator, gr., robiący skróty a. wyciągi z dzieł innych autorów.

 Epitome, gr., skrót, konspekt, streszczenie.

 Epizod, gr., ustęp, wtrącony nawiasowo w opowiadanie główne, wyjątek, ustęp; zdarzenie, wypadek.

 Epizodyczny, gr., nawiasowo wtrącony, nie połączony ściśle z główną myślą opowiadania, dyrywczy, mimochodem opowiedziany.

 Epizoiczny, gr., żyjący na zwierzętach.

 Epizootja, gr., zaraza na bydło, pomorek.

 Epizootyczny, gr., zaraźliwy, grasujący między bydłem.

 Epizować, gr., nadawać charakter epiczny.