Strona:M. Arcta słownik ilustrowany języka polskiego - Tom 1.djvu/296

wo wyobrażony, obrazowy, uzmysłowiony, alegoryczny, pod przenośnią.

 Embolismiczny gr., rok u Żydów: rok przybyszowy, mający 13 miesięcy.

 Embolizm, gr., wsunięcie jednego dnia w miesiącu.

 Embolja, gr., zatkanie naczyń krwionośnych.

 Embrjogienja, gr., powstanie i rozwój zarodka.

 Embrjolog, uczony, zajmujący ś. embrjologją.

 Embrjologja, gr., nauka o rozwoju zarodków zwierzęcych, ontogienja.

 Embrjon, gr., płód, zarodek ludzki, zwierzęcy lub roślinny.

 Embrjonalny, gr., przym. od Embrjon.

 Emendacja, łć., sprostowanie, poprawienie.

 Emersja, łć., ukazywanie ś. jednego ciała niebieskiego (np. planety) z za innego, lub jego cienia, który padał na nie; wynurzenie się satelity z cienia planety.

 Emeryt, łć., były urzędnik, pobierający pensję dożywotnią po wysłużeniu prawem przepisanej liczby lat; wysłużony, pensjonowany; przen., niezdolny już do pracy, niedołężny.

 Emerytka, wdowa, pobierająca emeryturę wysłużoną przez męża.

 Emerytalny, łć., przeznaczony dla emerytów (pensja e-a); zajmujący ś. sprawami emerytury (komisja e-a); wysłużony.

 Emerytowany, gr., który wysłużył emeryturę i pobiera ją.

 Emerytura, dożywotnia pensja, pobierana przez urzędników po wyjściu ze służby.

 Emetyk, gr., silny środek na wymioty (związek potasu, antymonu i kwasu winnego); nudziarz, człowiek nudny.

 Emfatyczny, gr., przesadny, napuszony, nienaturalny, bombastyczny (styl e.).

 Emfaza, gr., przesada, napuszoność w mowie, nienaturalność, pompatyczność; silniejszy nacisk na pewne wyrazy a. wyrażenia w mowie, zapał w mowie, natchnienie, podniosłość; mówić z e-ą, deklamować.

 Emfiteuta, gr., dzierżawca, trzymający grunty na prawach emfiteutycznych.

 Emfiteutyczny, gr., wieczysty (np. dzierżawa e-a); prawo e-e = prawo wieczystej dzierżawy.

 Emfiteuza, gr., dzierżawa długoletnia, służebność.

 Emfizema, gr., choroba polegająca na rozdęciu tkanek komórkowatych (rozedma płuc).

 Emigracja, łć., opuszczenie kraju w celu osiedlenia się gdzieindziej; wychodźtwo, wywędrowanie; zbior., wychodźcy, emigranci.

 Emigracyjny, należący do emigracji, tyczący ś. jej, wychodźczy, tyczący ś. wychodźców.

 Emigrant, łć., wychodźca, ten, co własny kraj opuścił, osiadając gdzieindziej.

 Emigrować, łć., przesiedlać ś., wynosić się z kraju, wychodzić z kraju.

 Eminencja, łć., tytuł, dawany wysokim dostojnikom kościelnym, przewielebność, wysokość.

 Eminens, Eminent, łć., celujący (np. uczeń), ten, co trzyma pierwszeństwo przed innymi.

 Emir, arab., tytuł naczelnika, księcia u muzułmanów, a zwłaszcza u Beduinów.

 Emirat, kraj podległy emirowi.

 Emisarjusz, łć., wysłaniec potajemny polityczny dla propagandy lub na zwiady; podżegacz.

 Emisja, łć., puszczenie w kurs (obieg) papierów wartościowych (akcji, obligacji), w celu zdobycia