Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0919

nieprażniać, nie zostawić próżnym, zapełnić, zaprzątnąć, zająć (świegot tylko uszy drugim zaniepróżnia; zaniepróżniony sprawami).

Zanierychło, zapóźno, nie rychło już.

Zanieść się, niedok. zanosić się, zanaszać się, 1) zabrać się, mieć się ku czemu, szykować się (zaniosła się czerpać wodę; Z. się na rzecz niepodobną); 2) Z. się na kogo ręką = zamierzyć się, podnieść na niego rękę, targnąć się; 3) zapędzić się, zabrnąć, dać się unieść czemu (Z. się w rozpuście); 4) zanosić się do kogo, do czego = odnosić się, tyczyć się, ściągać się (cześć obrazu zanosi się do tego, kogo on przedstawia).

Zaniszczać, p. Zaniszczyć.

Zaniszczeć, pójść w niwecz, zniszczeć.

Zaniszczyć, niedok. zaniszczać, niszcząc zagładzić, zatrzeć (Z. wiarę, prawdę).

Zankiel, zenkiel, zaponka, klamra.

Zanklarz, zenklarz, rzemieślnik robiący zankle.

Zanorzyć, zanurzyć; Z. się, zanurzyć się; utonąć.

Zanosić się, p. Zanieść się.

Zanośny, mogący być zaniesionym.

Zantuski, p. Zamtuski.

Zantuz, p. Zamtuz.

Zanurzyć, zanorzyć, niedok. zanurzać, zanarzać kogo = zanurzyć, zatopić, pogrążyć np. w myślach, w nierządzie, w księgach.

Zaoblatować, zapisać do akt, zaregiestrować.

Zaobłoczyć, zakryć, zaciągnąć, zaciemnić obłokiem.

Zaobozować, zaciągnąć do obozu, zakwaterować w obozie (Z. wojsko).

Zaogniać, p. Zaognić.

Zaognić, niedok. zaogniać, zapalić (dom od błyskawicy zda się zao-