Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0902

piać, 1) wstyd zakrapia mi lice = zarumienia, zaczerwienia; 2) Z. ziemię, rolę = zasilić kropieniem, odwilżyć, pokropić (zakrop, co widzisz zeschłego); 3) Z. kogo czem = zmieszać, stropić, skonfudować (uciekł zakropiony = jak zmyty).

Zakrólić, p. Zakrulić.

Zakrólować, zacząć królować.

Zakrszyć, krusząc zapuścić.

Zakrtunić, zakrtusić, zakrztusić; Z. się, zakrztusić się.

Zakrtusić i Z. się, p. Zakrtunić.

Zakrulić, zakrólić oczy = spojrzeć dziko, postawić oczy dziko.

Zakrwawić, rozłakomić na krew (lew, zakrwawiwszy się, rzuca się na swą ofiarę).

Zakrycie, 1) p. Zakryto; 2) skrytka, schowanko; 3) p. Zakrywka.

Zakryć, niedok. zakrywać, ukryć, skryć, zataić (nie może to być wybranym zakryte, tajne, niewiadome; Z. tajemnicę od kogo); Z. się, 1) ukryć się, skryć się, schować się, zataić się (szydło się w miechu nie zakryje; nie zakryje się miasto na górze osadzone); 2) Z. się czem = zasłonić się, wymówić się, składać się czem.

Zakrystjańczyk, chłopiec do posług w zakrystji.

Zakryto, zakrycie, skrycie, tajemnie, tajemniczo, potajemnie (siedząc Z., jako na zasadzce; co Z. powiadał, teraz jawno daje znać).

Zakrytość, 1) skrytość, tajnik (Z. serca); 2) pod zakrytością, pod zakrytościami = pod pokrywką, pod figurą, alegorycznie (pod zakrytościami mówić; dziwne sprawy św. Janowi pod zakrytościami okazywały się).

Zakrywać i Z. się, p. Zakryć.

Zakrywka, zakrycie, po-