Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0897

Zakaszubić się, zakopać się na partykularzu, w zakątku.

Zakaz, 1) zaloty, umizgi (sama się w zakazy miała do niego); 2) zameldowanie, deklaracja, zapowiedź, zawiadomienie, oznajmienie (stawion przed sądem przez Z. hospodara; usprawiedliwszy się przed zakazem abo i po zakazie urzędowym).

Zakazać, niedok. zakazywać, zakazować, 1) zapowiedzieć, uprzedzić (zakazał, aby mu znać dali, gdyby kto...); 2) Z. kartę w grze = zadać, wyświęcić (zakazał na tuzy); Z. się, 1) zalecić się, popisać się (Z. się z swą dzielnością); 2) dać się poznać, okazać zadatek swej przyszłości (z młodu ostrożnością się swoją zaraz zakazuje); 3) niedok. Z. się komu = narzucać się, ofiarować się, zalecać się (zakazywać się komu z przyjaźnią, z miłością; zakazywać się pannie).

Zakazny, zakazany, zabroniony.

Zakazować i Z. się, p. Zakazać.

Zakazywać i Z. się, p. Zakazać.

Zakącie, zakąt, zakątek, ustronie, zacisze, partykularz.

Zakąt, p. Zakącie.

Zakątny, tyczący się zakąta; skryty, tajemniczy (zakątne serca skrytości).

Zakchnąć, zaknąć, zatknąć; Z. się, zatknąć się.

Zakchnęły, p. Zatchnęły.

Zakcieć, zakwitnąć.

Zakiełznąć, p. Zachełznąć.

Zakinąć, skinąć (ręka nie zakinie).

Zakirzyć się, zaciągnąć się kirem; zachmurzyć się, zaciemnić się (niebo zakirzone).

Zakląć, niedok. zaklinać kogo = rzucić nań klątwę, wykląć, przekląć go.

Zaklęczeć, paść na kolana.

Zaklęknąć, zakląknąć, zaklęsnąć.