Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0871

szczęście się wzrzędza).

Wzrzucać, p. Wzrzucić.

Wzrzucić, niedok. wzrzucać, podrzucić do góry.

Wzrzynać, p. Wzerznąć.

Wzsłupić, zawiesić na słupie.

Wzupać (o kolorze, farbie) wsiąkając bardzo, nie pokrywać w jakiem miejscu.

Wzwalić się, rozwalić się (lis, wzwaliwszy się, gębę otworzył).

Wzwarzać, p. Wzwarzyć.

Wzwarzyć, niedok. wzwarzać, 1) warzeniem wpędzić w górę, wzburzyć (smołę z sadłem, mieszając w garncu, wzwarz, aże się wspieni ku kipieniu; W. morze; wino mocne wilgotności ciała zagrzewając, wzwarza i wzburza); 2) zwarzyć, uwarzyć, ugotować.

Wzwiać, niedok. wzwiewać, 1) wianiem wzdąć, poderwać (wiatr wzwiewa piasek, ubranie); 2) zawiać, zadąć.

Wzwiadki, p. Wziady.

Wzwiady, wzwiadki, wywiady, zwiady, prześpiegi (jechać, iść na W.).

Wzwiastować, zwiastować.

Wzwiatr: jechać, iść na W. = pod wiatr, przeciw wiatrowi.

Wzwiedzić, zwiedzić (wzwiedzili wszystek świat).

Wzwiedzieć, 1) powziąć wiadomość, dowiedzieć się, poznać (straw ich w gniewie, a wzwiedzę, że Bóg panuje; że Pan przemógł szatana, anieli wzwiedzieli); 2) Ani wzwiesz = ani się spostrzeżesz, ani się obejrzysz (ani wzwiesz sam, skąd ci to przypadnie, jak ci się poszczęści; ani wzwiesz, z której cię strony chluśnie; ani wzwie ptaszek, kiedy w sidło wpadnie).

Wzwierać, p. Wezwrzeć.

Wzwieść, niedok wzwodzić, 1) podnieść, podciągnąć do góry (W. most; W. upadłego, star-