Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0812

wygłasza coś, rzecznik (W. prawdy).

Wymowny, 1) wyraźnie, dobitnie wysłowiony (niemowlę zębate tak wymownemi słowy mówiło, jak dorosły); 2) możliwy do wymówienia; 3) którego można usprawiedliwić, mieć za wytłómaczonego; 4) wymawiany komu (chleb gotowy, ale W.); 5) służący za wymówkę, usprawiedliwiający (pismo wymowne = apologja).

Wymódz, niedok. wymagać, wybić z sił, zmódz, wycieńczyć; W. się, wysilić się, wycieńczyć się.

Wymówić, niedok. wymawiać, 1) wygadać, wypaplać, wydać; 2) wypowiedzieć wszystko do końca, wyrecytować; 3) wyrazić słowami, wypowiedzieć (szczęśliwości świętych w niebie W. słowem nie możemy); 4) W. co komu z głowy = wybić, wyperswadować; W. się, uniewinnić się, usprawiedliwić się (W. się z błędu).

Wymówka, zastrzeżenie, wyjątek, ekscepcja.

Wymulić, wypłókać, wymyć, wyryć w mule (W. otwór).

Wymus, wymuszanie, wymuszenie czego na kim.

Wymuskować, wymuskiwać.

Wymyć, niedok. wymywać kim usta = wycierać zęby, mówić o kim nieprzyjaźnie, zuchwale.

Wymysł, 1) wykwint, przesada (stroje, potrawy bez wymysłu); 2) na W. = na przepych, wykwintnie (księgi ozdobne na W.; przyrządzać potrawy na W. a tanio).

Wymysłek, 1) rzecz wymyślona, wynalazek; 2) wynalazca, mędrek wymyślający co (W. snów = odgadywacz).

Wymyszkować się, wymiśkować się, wymknąć się, wyśliznąć się.