Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0747

Wierzący, wierzytelny (list W.).

Wierzbca, łyczko wierzbowe.

Wierzch: wierzchem = górą (czyści go dołem i wierzchem); wyleciał wierzchem = w górę, w powietrze; W. wziąć = wziąć górę (nad kim, nad czym); W. mieć nad kim = górę, przewagę, prym; moc dana z wierzchu = z góry (od zwierzchności); W. na miarze = czub, nasypka.

Wierzchnica, 1) wierzchnia, wyższa część czego (W. łaźni = górna ława w łaźni); 2) ruda, na którą najpierw natrafiają.

Wierzchność, powierzchnia.

Wierzchołek dzielności i t. p. = szczyt, wysiłek.

Wierzchołódka, ryba trzymająca się powierzchni wody.

Wierzchowaty, czubaty, z nasypką.

Wierzchowie, wierzchowisko, wierzchołek drzewa.

Wierzchowina płaszczyzna wierzchnia (W. rzeki, góry).

Wierzchowisko, 1) p. Wierzchowie; 2) W. rzeki = początek rzeki.

Wierzchowładny, wszechwładny, zwierzchniczy (wierzchowładna ręka).

Wierzen, wierny (jako orzeczenie).

Wierzgliwy, mający nałóg wierzgania.

Wierzgnąć: W. prawom = zarzucić, porzucić prawa, postąpić wbrew prawu. W. się na nice = przewrócić się, wywrócić się, obalić się.

Wierzony, wiarogodny, prawdopodobny (tyran mało wierzonej srogości).

Wierzyć, 1) kogo, co = wierzyć, że kto, co jest (W. Boga, kościół); 2) W. po jakiemu = wyznawać jaką wiarę (W. po katolicku, po lutersku); 3) W. komu czego = powierzać, pożyczać (W. komu pienią-