Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0682

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.

poddaństwo); 2) T. srebra, złota = próba na niem wybita.

Tytułat, ten któremu jaki tytuł przysługuje.

Tytułowy, tytularny (nie rzeczywisty).

Tywdyk, tyftyk.

Tyźbier, p. Taśbir.

Tyźbir, p. Taśbir.

Tzczy, czczy.

U


Ubaczać, p. Ubaczyć.

Ubaczyć, nied. ubaczać, 1) upatrzyć (U. stosowną chwilę); 2) przewidzieć; 3) pojąć, zrozumieć, spostrzedz; 4) rozważyć, zważyć (U. przyczyny); U. się, upamiętać się; rozmyślić się.

Ubać się, ubojeć się, ulęknąć się.

Ubawa, zabawa, uciecha.

Ubawić, ująć (czego).

Ubezpieczyć, upewnić, uspokoić (ubezpieczał matkę, że już więcej tak nie zrobi). U. się, porzucić czujność, zdać się na coś (fortuno, nie dam ci się ułudzić, nie ubezpieczę się, znam, co knujesz). U. się na kogo, na co = spuścić się na kogo, na co, polegać na nim.

Ubić, 1) obić, wybić (kijem); 2) zbić (zrazy).

Ubiedz, 1) uciec, ujść (U. do lasu; krew ubiegła); 2) U. co = pośpieszywszy się, uchwycić (ubiegł sobie przed starszym bratem fawory; nie baw się, mogąc takie szczęście U.).

Ubiedzać, p. Ubiedzić.

Ubiedzić, nied. ubiedzać, 1) kogo = namówić, poruszyć, skłonić (U. kogo do obrony); 2) U. co = wynukać, wyprosić (U. miłosierdzie).

Ubieg, ubieżenie, ujście, upływ (sarna ubiegiem wzrok straci; U. czasu; Ubieg od kary).