Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0655

Tarchać, p. Tarkać.

Tarchan, niewolnik u Turków.

Tarchnąć, p. Tarkać.

Tarcz, tarcza.

Tarczenny, tarczowy.

Tarcznik, tarczownik, żołnierz uzbrojony w tarczę, pawężnik.

Tarczownik, p. Tarcznik.

Tarczyczka, tarcza maleńka.

Tardować, wstrzymywać, opóźniać.

Tarętowaty, tarantowaty.

Targ, 1) zwada; 2) cena; poważanie, szacunek; 3) targowanie się, drożenie się, wzdraganie się (zaniechaj targiem iść z Panem Bogiem).

Targaniec, 1) pakuły z rozkręconych powrozów; 2) szarpanina, zapasy, szamotanie się, bijatyka (chodzić z kim w targańce, w targańca; gotować się w T.); 3) narzędzie do rwania zębów, lewarek; 4) rzemień utrzymujący powóz przy drągach. Przycieśnić komu targańca = obuzdać, ukrócić kogo. Przypuścić komu targańca = popuścić mu cugli.

Targnieć, p. Tarnąć.

Targować, handlować.

Targowe, 1) płaca od sprzedaży na targu; 2) Kiedy pani serce przedaje, służąca powinna brać T. (= na śpilki).

Targownik, handlarz, przekupień, kramarz, kupiec.

Tarka, piłka, narzędzie do piłowania; pilnik.

Tarkać, tarchać, tarkotać, dok. Tarknąć, tarchnąć, 1) turkotać (koła, wozy tarkają; skrzydłami T. (= furkać, szeleścić); 2) T. językiem = trajkotać, mleć; zrzędzić, gderać, trzeszczeć nad głową; 3) tarkają o czem ludzie — gadają, przebąkują, szepczą (zrazu poczęli T., potem i w głos mówili).

Tarknąć, p. Tarkać.

Tarkot, 1) tarkotanie, turkot (T. kół po bruku). T. skrzydeł = furkot, szelest. T. puha-