Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0631

Sztuka, 1) porcja, część jadła każdemu wydzielona; 2) iść z kim o sztukę = o lepsze, o zakład, w zawody; 3) objaw, cecha (on ma w sobie wszystkie złe sztuki).

Sztukatorja, sztukaterja.

Sztukczynność, czynność sztuczna, sposób kunsztowny (za pomocą sztukczynności różny stopień twardości może być nadany stali).

Sztukować, 1) siec, rąbać na sztuki, płatać, ćwiertować; 2) S. drzewka = szczepić.

Sztukwark, robota składana, sztukowana, słojowata, mozajka.

Sztukwarkowy, tyczący się sztukwarku.

Szturm, burza.

Szturmak, sturmak, 1) hełm przy szturmie używany; 2) petarda, puszka z prochem, używana do wysadzania, wyłamywania murów, bram i t. p.

Szturmownik, ten, co szturmuje.

Sztusia, sztuczka.

Sztych, 1) sztychowanie, rycie, rzeźba; 2) S. w ziemię = głębokość wybrana sztychem (na kilka sztychów w ziemi); 3) przyjść z kim na S. = iść w zapasy, spierać się, walczyć; 4) zestawienie, porównanie; 5) frymark, handel zamienny.

Sztychować, 1) piętnować, szydzić, wystawiać na pośmiewisko; 2) S. co z czem = porównywać, zestawiać; 3) S. czem z kim = prześcigać się, emulować, rywalizować co do czego; 4) przewyższać, zakasowywać, przechodzić, prześcigać (budynki ziemiańskie sztychują pałace pańskie; szczyt jego wody sztychowały = pokrywały, zalewały); 5) frymarczyć, mieniać się na towary.

Sztychplaster, plaster na ranę sztychową.

Sztychwaser, stychwaser, sedwaser, szedwaser, serwaser.