Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0396

Poruczenie, 1) zlecenie, rozkaz, posłannictwo; 2) pełnomocnictwo, upoważnienie; 3) opieka, zarząd, komenda, dozór.

Poruczeństwo, 1) poruczenie, zlecenie, rozkaz, misja, posłannictwo; 2) ludzie, poruczeni komu, czyja komenda.

Porucznlk, 1) pełnomocnik, namiestnik, komisarz, zastępca; 2) dawniej druga osoba po rotmistrzu w kawalerji, namiestnik.

Porucznistwo, porucznikostwo.

Poruszeństwo, poruszka, bunt, powstanie, ruchawka.

Poruszliwy, ruchomy, ruchliwy.

Poruszyć, poruszać, w zn. 1) wywołać, sprowadzić, sprawić; 2) naruszyć, złamać, zgwałcić. P. się w chorobie, wpaść w recydywę.

Poruszywać, poruszać.

Porwać, porywać czego, nabrać, zarwać; przen. zacząć pojmować, umieć.

Porwan, porwon, porwony (djabłu, katu, złej chorobie, wilkom i t. p.), niech go licho porwie! pal go kat! niech go djabli wezmą! P. Bogu, niech go Bóg ma w swej opiece! Bóg z nim! zostawmy to Bogu! niech go tam!

Porwaniec, 1) braniec, jeniec; 2) porywacz, łapacz.

Porwanka, kobieta wykradziona; branka.

Porwany, gwałtowny, popędliwy, prędki.

Porwisz, złodziej kradnący drobniejsze rzeczy, szkodnik.

Porwon, porwony, p. Porwan.

Porychlić się, pośpieszyć się.

Porynek, rynek.

Porywczy, w wyr. na porywczą, w porywczą, porywczo, naprędce, na poczekaniu.

Porywisty, porywający, pociągający.

Porywka, zatarg, waśń, swar, kłótnia, bijatyka. P.-ą, dorywczo, na ochotnika.