Strona:M. Arcta Słownik Staropolski.djvu/0373

Pogłowie, 1) pewna liczba głów, osób; ludność, mieszkańcy; 2) płeć, rodzaj, ród; 3) pogłówne, podatek od każdej głowy.

Pogłóść, p. pogłodać.

Pogłówczyzna, pogłówszczyzna, 1) p. Główczyzna; 2) pogłówne, podatek od każdej głowy.

Pogłówek, uderzenie w głowę.

Pogłytać, pożerać, połykać.

Pogoda, w znacz. sposobność, pora stosowna, chwila sprzyjająca.

Pogodny, w znacz. dogodny, stosowny, odpowiedni, nadarzający się.

Pogodzić, w znacz. 1) robić pogodnym; 2) P. komu, czemu, zaradzić, zapobiec, pomóc; 3) P. się, wypogodzić się.

Pogon, pogonia, pogoń.

Pogonić, dopędzić, ująć (np. zbiega).

Pogoniec, poganiacz.

Pogonka, naganka.

Pogonny, 1) gończy, w pogoń wysłany; 2) poganiany, gnany, pędzony.

Pogoń, w znacz. 1) gonitwa, wyścigi; 2) powinność ścigania zbiegów i złoczyńców; 3) kometa.

Pogońca, doganiacz, dojeżdżacz.

Pogorcha, 1) zgorszenie, 2) gorszyciel.

Pogorek, pagórek.

Pogorewać (częstotl. od pogorzeć), stawać się pastwą płomieni, palić się, gorzeć po kolei; niszczeć, tracić wskutek pożaru.

Pogorszenie, zgorszenie, zły przykład.

Pogorszyć, w znacz. zgorszyć, popsuć moralnie, dać zły przykład.

Pogorywać, p. pogorewać.

Pogorzela, pogorzelina, 1) pogorzel, pożar, pożoga; 2) pogorzelisko.

Pogorzenie, pożar, pożoga.

Pogotowie, 1) na pogotowiu, w pogotowiu, w gotowości; 2) szybko, prędko; łatwo, snadnie; 3) a cóż dopiero, osobliwie, szczególnie, tym bardziej.

Pogotowiu, 1) zatym,